weer zuigt leem als ik land schoon van knoesten en dood hout het is mijn loon voor het vernietigen van stukjes leven en hun ecodroom wilde het uitgestrekte land onder mijn strakke hand tot grotere bloei zien komen maar ging respectloos om met wat al eonenlang bestond in de vruchtbare grond probeerde gras groener te maken maar het…

Traag wentelt de dag zich in de vroeg geboren eerste lente zon. Enigszins loom kijk ik, zonder zicht op wil en vrij van alle mijmeringen, langs de borders van mijn vijver waar het leven zich ontknopt. Stil en bijna schuchter ontworstelt het groen zich uit haar lang verworven slaap. Met de wortels in het oude, reikt de hoop weer naar het blauw.…

duikt in schoonheid onder met diamant getinte stralen smelt langzaam de horizon in alle poëzie talen troost ze mij door haar verleidelijk lonken met een lichtstreep van tintelend verlangen wil de zee een laatste glimp ontvangen deze dag brengt geen nacht immers de maan loopt wacht…

de wind strijkt tegen de haren in van de schuwe solitaire jager wacht sluip wacht op ongehoorde fluweel zachte kussentjes almaar dichterbij saamhorig verticaal gestreept met het hoge gras in het scherpe vizier het argeloze leven leven en jagen alleen…

een snelle vleugelslag zon beschijnt haar kleurig lijfje ze danst op en neer zonder iets aan te raken het zelfde rondje keer op keer om vervolgens in tegenspraak tot alle natuurlijke wetten zich een kort moment op mijn handpalm neer te zetten…

heb met bomen gefluisterd naar het ruisen van bladeren geluisterd in tientallen jaren van groei maar de vitale vibraties zijn over in het geluid van het lover hoor ik niet meer je bloei in het tasten naar warmte voel ik rust en gelatenheid in de groen bemoste basten nog staan ze fier torenen hoog boven mij uit in het samen beleven…

Ik sta aan de kant s’morgens vroeg de waterlelie moe van haar dag die is omgegaan heeft besloten zich te sluiten dan gooi ik doorzichtig een kiezel in het water zodat de kringen haar doen besluiten voor mij weer open te gaan…

was ik de boer die wilde bloemen zeiste tot aan de blauwste van het veld aarde open reet om veredeld gras te zaaien zodat de melkindustrie kon blijven draaien ben jij de boerin met meer dan 100 zeugen waarvan de biggetjes vaak niet deugen dan commercieel worden afgemaakt omdat het mooiste vlees voor de hoogste prijzen gaat wij…

Het zonlicht lonkt naar de aarde vraagt haar ter dans plantjes nog maar net gepoot ruiken hun groeiende kans manen stralen kussen de zee maar vertel me liefste wat heeft dat lonken en kussen voor waarde weet je als wij dat niet zouden beleven neem ik al genoegen met soms even onze gevoel voor natuur is zo weergaloos groot…

Bomen staan, zij liggen niet. Tenzij daartoe door woeste storm of mensenhand gedwongen. Naast het pralen met hun bladerkroon, vegen zij bij wind de hemel schoon; geven schaduw, en de wereld lucht. Voor al dat dienstbetoon vragen zij niets terug. Nu ja, misschien om hen te sparen. Hoor hoe 's nachts de bomen middels het ruisen van hun…

Propjes groen of paars bij een boom los in de lucht die hangen zomaar, alsof geen tak ze vast, geen steeltje ze verbindt. Floddertjes opgefrommelde kloddertjes. Zonlicht schijnt door dun blad om het nog frèler, priller, losser, feller te vieren.…

Wederom waait de woeste wind zwelt aan tot een zuidwester op zee verrijzen schuimkoppen schepen dansen mee op muziek van wind en water de zon verschuilt zich achter de zwarte wolken weigert het spektakel aan te zien haar taak ligt later.…

een paardenbloem heeft geen vakantie wortelt zich diep in tuin en veld uitbundig geel bloeit deze gratis gast zijn blad pluk ik voor een gezonde sla duizend pluizen blaas ik van reizen op de wind…

'Zou er al een vlinder zijn of is het weer alweer niet fijn? Ach... ik zie geen spatje zon maar stralen regen in de ton - Die blijft mooi zitten in zijn cocon!'…

Was ik een rijpe bes, dan werd ik liever opgegeten Dan neer te vallen op een pleintje, straat of stenen graf Waar ik word opgeveegd en in de groene bak gesmeten Terwijl mijn pit door spreeuw of lijster weer wordt uitgescheten Dus mekker niet, want van die birdshit hangt mijn leven af…

ik wist de zee in krullend water zag de kleuren later het witte schuim schreef keurig schuin zijn regels op het zand in grijsblauwe tinten lijkt de hemel te blinken aan een verre horizon waar lucht en aarde elkaar nevelig raken licht regen helder op donkert een zware bui zijn schaduwstrepen in het eindeloos ruime sop…

Ik voel mij bedrogen Door valse lentestart. Het groen voor mijn ogen Maakt mij enkel verward. Waar is het eerste uur Van vogel kwinkelier. Buiten voelt het zo guur door bui en hagelgier. De lente bedriegt mij Met uiterlijk vertoon. Zo veranderlijk is zij. Ik smeek haar, doe gewoon.…

net over de grens van geduldig afwachten durven stappen in een veld vol bloemen wakker worden geeft zin om verder te gaan op zoek naar vlinders die vonkend van extase leven volkomen inkleuren…

nevel dekt de aarde toe in flinterdunne lagen vogels zwijgen op een tak vol dromen de dag sluit zich met een fabelachtige stilte kon ik dit omhelzen eender zijn in die verademing komen……

waar bomen zich tuigen met groene wazen en bloesemende luister speelt de wind het verboden spel in tintelfrisse vlaagjes opent hij de dag om met een lach koesterende warmte van zon als deken gratis mee te geven hij verlost wolken van vorm en kleur droogt de lucht tot in het blauw kou zijn witte lijnen recht kan schrijven…