Kabaal verstoorde de morgenstond, zagen beukten erop los, de takken van die prachtige bomen, waren ineens de klos! Het enige wat restte is een kaal karkas wat nu al weken het pad ontsiert. Begrijpen doe 'k het niet, wat deden ze nou dan toch verkeerd? Kabaal verstoorde de morgenstond, inmiddels twee maanden geleden, de bomen…

Langzamerhand vervaagt de prent van winter De sneeuwrand van winter door autoband gewist Een list van vorst niet voor de hand Ik heet de hazelaar welkom 'het eerste goud' van lente.…

In het westen schijnt de zon als in een diepe grazen kom De zwartste bomen groeien er aan de rand en in het midden ligt een gulden land. In het westen hangt de zon komt terug, maar keert er niet om Morgen zou ze me weer achter me vinden en ‘t liefst in haar gouddraadlokken binden. In het westen spint de zon een enkel lint neerliggend blond…

Slapen is het wiegen van het water, het water wiegt en wiegt. voel de warmte van de zon in dromen, voel de dons van teed’re bomen. Een tenger zaadje ontkiemt in aarde, de aarde voedt en ziet. In zijn wortels zul je later wonen, daar waar de dood niet kan komen.…

Dit is het hart van de stad, zie ik, een herstellingsoord, een pad waarlangs menig dichter zat. Toch mist er iets, maar ik weet niet wat. Geef me een helpende hand. Dichtbij, stil is het er alleen ‘s nachts. En ik zit er graag, wanneer ik denk, of als ik probeer niet te denken. Een reiger strijkt neer, maar op het asfalt groeit niets meer…

het is pijnlijk te zien hoe de walvis met haar jong duizenden kilometers door de oceanen aflegt op weg naar voedsel en dat het jong het dan net niet redt en de moeder zoveel moeder zal teruggaan en opnieuw een jong dragen onze camera's zien dat terwijl we er niets aan doen natuurlijk niet maar walvis omarm ons want…

vervaarlijk wortelspel van jaren her blootgelegd door de tijd maar nog immer volhardend als een acrobaat die aan het leven hangt…

Wij zijn de toegeknepen eikenbladeren, waarin rupsen en larven zich bevinden. Wij dragen ons noodlot lijdzaam in een niet gewilde cocon. Geen bloem noch takje zal zich verder bij ons ontwikkelen. Terwijl ons leven toch zo mooi begon. Maar helaas; deze zichzelf uitgenodigde gasten zullen ons tot de draad toe verslinden.…

twee meesjes aan een vetbolletje capriolen in balans en kleurenpracht wie taant er nog naar een circus of een tuin met gekooide dieren…

Dat magische oehoe geroep het raakt me telkens weer. In die aller diepste stilte van de winter nachten hier, is het zo vreselijk indringend en ook haast irreel beangstigend en toch ook mooi. Het klaagt, vind ik, het huilt. Ik weet, het nodigt uit, verschrikt het kleine wild of roept : “dit is van mij”. Dat weet ik best, maar toch,…

diep in mij sluimert een gedachte, een wortel bezeten van ongeremde groei nog vormeloos ontwaak je vanuit een onzichtbare wens naar een zichtbare drang sneeuw en ijs houden mij niet tegen ik stroom ik adem ik leef…

Nog net niet onder was de zon, Als een gebergte hingen duinen diep in muien, die blauw blonken. De zandeilandjes verbonden door een sprong of een natte schoen, de zee grauw golvend, ver de pijpen van IJmuiden. We liepen op een duinpan af, ik wilde er wel wat met jou, zomaar in je jas en in de kou...... maar die gedachte kwam niet bij…

Het licht strijkt soms zo zachtjes over bekend tafereel dat het opeens als nieuw geworden is.…

de hand in eigen boezem mijn waterbeemd aan brede stranden gelegd naar het vasteland gedraaid westenwind met tussenpozen, zeearmen mijn duinen met boombestand groene bossen bijnamen, vloed, waterkant noordkust, afkalvend heden bruine kiekendief oostplaat, nest van gebeden pleisterplaats voor helden tussen eb en eiland ligt uitgestrekt…

Je glinstering en schittering wist ik nog. Je geruis en geritsel was ik vergeten, dat tintelende getinkel, die minimale muzikale klatering, dat aquarella acapella! En ook je stilte van de volgende morgen in je gladde groene spiegeling. De vrolijke vogeltjes wist ik nog, hun getjilp en getik van onbombastische boombastbeestjes! De eekhoorn…

eerste heldere stralen van de ochtendzon kleurende overvloed gedrapeerd over 't boerenland ganzen in groepen op 't water langs de oeverrand een zaligheid zoals deze dag begon het kleine roeibootje van een oude visserman afgemeerd bij zijn rijen fuiken kan de lucht van gevangen vissen ruiken twee reigers aan de kant in afwachting; van……

We willen sneeuw sneeuw op Kerst in het groen van spar We wensen meteen winter en zon op een winterdag We worden als herboren na het wandelen door sneeuw Spinrag -tussen takken- waarin druppels bevroren Druppels die vorst willen borgen in bessen rood Maar om de dooie dood van dooi kunnen we niet heen.…

Alsof ze iets te verbergen hebben - winterbomen met in gure wind wandelende takken - gesluierd in de wiegende vrieskou geworteld in winterbeelden ruw behangen met de dood in nerfstructuur aan hun schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren…

De akker lijkt een spiegel door zon aangeraakt Ik wandel erlangs vertraag mijn pas ontdek in deze spiegel: verten.…

zaten ze ineengedoken bewegingsloos leek het, toch balanceerden ze op hun vriend, de wind, met wie ze zo heerlijk konden spelen als de tijd daar was, maar nu bewogen ze nauwelijks daar regen neer kletterde, bladeren beschermden hen al even niet meer, daar de winter zijn entree al had gemaakt gelaten ondergingen zij hetgeen er uit de hemel kwam…