Netgedichten

netgedicht (nr. 12.696):

Zin

We zullen zacht, zo zinloos zwijgen bij
het zuchtend hijgen van een mens die sterft:
te vele vragen voor wie wijsheid derft.
Vergleden dagen trekken ras voorbij

de leegte loenst in lonkend jaargetij.
Beduusd en donker denken we de herfst
van dood, van leven weg, maar diep gekerfd
van binnen in ons zelf beseffen wij :

we moeten zacht, heel zinloos zwichten voor
die steeds opnieuw gestelde vraag : wat is
de zin van mens zijn en waar leef ik voor.

Ook zwervend langs wat licht, wat duisternis
klinkt kloppend bij de deur dat andere door:
wat als nu blijkt dat Christus einddoel is ?