Netgedichten

netgedicht (nr. 27.517):

Verborgen angsten

Mijn hart slaat als een schip in nood
en ankerloos op drift geraakt
schuwt mijn dood die ter lande
werd geplecht toen ’t zwijgen
me verried en boze tongen
het lichaam wilden vierendelen

doch slechts in daad want
het gericht die mij van ’t leven
wou onthechten sprak geen vonnis
over mij als parvenu die het sterven
aanbad met orgieën en iconen

maar nu het vroeger mij bereikt
striemt de wind grote gaten
in mijn vluchtende zeilen

en heeft het bederf vat op
heel mijn wezen