Netgedichten

netgedicht (nr. 28.078):

Onderaards

Water vervalt tot schuim,
gestegen golven vallen
terug tot zee, horizon en
grijze wolven liften samen
met de meeuwen mee, een
vlucht zweeft daar boven,
beducht voor onderaards
gebroed en geronnen bloed,wat
als metafoor van ondergaande
zonnen kleeft aan de schone
vleugels, gewogen uit de zuchten
van de oceaan, zal die geen
veren uit hun lichaam slaan,om
samen een nieuwe zwaartekracht
te vinden, strooit de wind in
afnemend tij, zand en zout in
een afvalbak op de duinenrij,
daarnaast te moeten leven is
een doodssteek in ons zij.