Netgedichten

netgedicht (nr. 28.904):

Het spiegelend vuur

Ik heb ze gevouwen en beoordeeld
jouw musicerende briefjes

alsof de zon voor ’t laatst
de middag noemt en sober
wijzend naar jou het kermend
licht herkent dat zich om je heen
schaard, om toch vooral
het duister in je ogen te doorklieven

ik zag op het eiland een veld met dahlia’s

ja ook jij bloemde eens in kleuren
die ik niet wil noemen

doch nu de herfst in aanvang
heeft toegenomen zijn de regens
harder gaan slaan – het waren niet mijn
vuisten, maar het vuur dat
zich spiegelt in jouw naam

toch zullen jouw ogen
voor altijd in de mijne blijven dwalen