duistere stilte
kijkend in de diepte
zie ik in de duisternis
mijzelf weerspiegeld
op de bodem van de hel
met de vlammen die mij verteren
het water naar mijn lippen
en de aarde die onder mij scheurt,
reik ik in verstomde schreeuw
naar het licht en snak naar lucht.
maar het is zij die mij verstikt;
serpente divina van Eva en Medea,
genadeloze kenniskronkel van Cassandra,
heilig wetenwezen van Morgaine en Inanna
en het is haar die ik, gelijk Cleopatra,
stil aan mijn borst wil drukken
om niets meer te willen weten
nooit meer iets te hoeven leren
Geplaatst in de categorie: emoties