Netgedichten

netgedicht (nr. 34.630):

Nachtgordijn

Zilte regen sluit 't nachtgordijn
landerijen liggen in droom verloren
en zij kijkt uit het vensterraam
naar de schilderingen van schaduw
op 't veld, dat kil de nacht ademt

er zijn geen vertrouwelingen meer
op aarde is 't geweten in droomstilstand
maar zij is nog op weg, zonder iets te zeggen
in lege gedichten, herneemt zij haar stem

mensen vloeken om haar zachtheid
raken in verveling door haar tederheid
maar in die intieme droom blijft zij
als een gemis waar niemand om vraagt

maar altijd in heimwee uitgedaagd
om verder te leven, en liefde te geven
klinkt er een echo van haar angstkreet
een ijzige schreeuw in de nacht

zij heeft al haar hoop verloren
en niemand is er, die op haar wacht
maar ze horen haar angstig schreeuwen
en plakken tijdloze kilte achter 't behang.