Eeuwige winters met gevroren vleugels
Verloren gezichten
waarvan de uitdrukking is
als uit steen gehouwen
als de beeltenissen die
het leven al voorbij zijn
en nimmer terugkeren
Zo koud steekt het woord op
ontsproten aan eeuwige winters
met gevroren vleugels
Ontleend aan ledig begrip
en verstoten emoties
die meer doen vermoeden
dan jij me zeggen wil
De pijn zit wortelend
in iedere twijg
Ik vraag je of jij je verzwegen leed
bewaart in geknakte bloemknoppen
Jouw zwijgen onthult
een marmeren antwoord...
en ogen spreken onverklaarbaar zuiver
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com/
Schrijver: Irmlinda de Vries, 22 oktober 2010
Geplaatst in de categorie: verdriet