Netgedichten

netgedicht (nr. 39.067):

Vleugelloze dans

( Wanneer de hemel buigt en de aarde schreit )

Een ontrollende traan spat uiteen
in een eeuwige glinstering
van zwijgende woorden

Ingehouden breekt de hemel uit zijn cocon
in een vleugelloze dans

en spreekt nimmer meer
over het verschepen van
zijn verloren geliefde

* * *

De aarde is als
een ontheiligd altaar
dat eindeloos kruipt door tijd en ruimte

Het schuurt in haar ziel, oneindig
en kinderloos blijft ze

wanneer ze mummies baart
in een troosteloze zee
van lang verloren levens