Netgedichten

netgedicht (nr. 42.744):

Diepzee

In het oppervlaktewater ben ik nat gegaan, ik kan
niet meer blijven maar wilde staan. Hoewel zelf gekozen
kan ik niet zien wat komen gaat.

Zonder kans op retour ben ik door een duister wak gegaan.
Nu ik daal stijgt snel de druk, hoe diep kan ik gaan?
Ik laat me langzaam zakken, mijn longen staan op knappen.

Ik heb bescherming nodig, de elementen zijn vijandig. Ik
heb geen adem meer maar moet dieper gaan. Er is geen weg
terug, ook die wordt nu te lang. Ik glij verder

en ga mijn diepe gang. Ergens moet het einde zijn
maar wat vind ik daar? Op de bodem van de diepste zee
is mijn einde klaar. Waarom moest ik gaan

want in dit graf zal ik sterven! Is het mijn laatste smart
en zal ik erven? En na drie nachten staan mijn voeten
op de grond, dieper kan hier niet alles is verstompt.

Vanuit een visioen zie ik engelen zweven en dit watergraf
wordt een bron van leven. Hoe zal het verder gaan
nu ik alles heb doorstaan, het nat is overwonnen;

dus elke traan? Ik leef op aarde in een veel te kleine jas;
in zijn ontbinding begint mijn leven pas. Het oude
is voorbij en het nieuwe is gekomen. Toch is er een nu

én dat wat komen moet. Gestorven om te leven en leven
om te geven, en de hoogste zal de minste wezen. De laatste
cirkel is als in de diepe zee, wat ontbinden moet komt

slechts ten einde, maar wat leven moet zal weer juichen.
In dit nu is er geen later op dit nieuwe strand.
Mijn adem stokt, enkel van uitzinnige vreugde.