inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 303):

Geluk

Achter de eenzame
berg
zoekt de eenzame mens zijn ziel
in de schaduw die
hem niet meer vraagt of
hij
wil veranderen in
de droom
die niets meer
verbergt
in de eenzame
stilte
van het geluk
dat eenzaam
maakt

Schrijver: victor, 21 januari 2002


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.1 met 652 stemmen aantal keer bekeken 61.120

Er zijn 11 reacties op deze inzending:

silvia, 23 jaar geleden
ik vind dit gedicht wel cool
barbara, 23 jaar geleden
ok ik zou je een orginele comment geven als ik iets kon bedenken...
maar bij gebrek aan mij gewoon simpel weg ...mixed up maar super...
complimenten van moi
damla, 23 jaar geleden
ik ben nog een kind en ik hou echt veel van gedichten en deze is ook keiii mooi
ik geef hem een 10
jolanda Roekevisch, 23 jaar geleden
heel mooi. Maar ik zoek je biografie, onder welk gedicht moet ik dan zoeken?
jony, 23 jaar geleden
ik weet wat je voelt ik heb het ook doorgemaakt veel sterkte
severine, 23 jaar geleden
mooi!
paula, 23 jaar geleden
hier kreeg ik kippenvel van! erg mooi
B., 23 jaar geleden
hallo,
ik vind dit een prachtig gedicht.
ik voel de gevoelens die de schrijver bedoelt.
Meral Ozmen, 23 jaar geleden
Goedenavond, ik had de gedichten, die u mij gestuurd had, gelezen; hebben jullie nog meer van die gevoelige gedichten, en willen jullie die dan ook naar mij toesturen.
Isabeau, 24 jaar geleden
Schrijf zelf ook gedichten en dit sprak me wel onmiddellijk aan, het is zo mooi beschreven dat er geen woorden voor zijn, zelf geef ik mijn gedichten niet vrij op het internet, dan kan nl iedereen er mee paraderen alsof het de hunne zijn. Maar toch uitermate mooi, echt waar!
Ik ben 16. Isabeau, alias Soewi.
Barbara, 24 jaar geleden
Toen ik deze pagina bezocht kwam mijn gevoel te voorschijn, ik ben in de ban gekomen van de moderne mens, terwijl ik daar altijd voor vreesde, ik vreesde voor de romantiek die er niet meer is, voor de liefde die nu in computers schuilt, voor de echte wijnen die niet meer met passie gedronken worden. Ik vrees voor de werkelijkheid die er nu is.
Ik heb een droom, het enige plekje in mijn gedachten dat echt is, het enige ongerepte plekje alleen van mij.
Mijn droom schuilt achter die eenzame berg samen met mij, hoe kom ik op de top?

Ik ben Barbara
Bedankt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)