inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 67.811):

Spiegelbeeld

Slaapdronken tuurt hij naar me, stuurstug voor zich uit,
wat schemerig vaag, dromerig stil, zonder enig geluid,
zijn blik recht in de mijne, onmiskenbaar mijn dubbelganger.

De ogen peilen treuriger, zijn dunne haren lijken wat langer,
ook grijzer om de slapen, als een krans om het kale hoofd,
zijn stoppelbaard, de zware neus, het gelaat uitgesloofd.


Ik sluit mijn ogen, stijf dichtgeknepen, helemaal niets wil ik zien,
mijn oren horen echter zijn droeve lach, cynisch en clandestien.
Flarden vragen springen uit mijn nare droom. Onbeantwoord. Taboe?

-"Wat doe je daar? Legt eens uit? Hoe kom je er verdorie aan toe?
Waarom zei je me dit nooit eerder? Hadden wij dan nooit een gesprek?"
"Ja vader, jij en ik, vertoonden vaak met lege woorden ons spraakgebrek".


We zetten samen onze brillen op, plots alles zuiver, kristalhelder.
Hij met links, ik met rechts, zoals het steeds, altijd is geweest.
Met open ogen kijk ik mijn vader aan, nu bevreemdend helder.

Vader en zoon, Gordiaanse generatieknoop, zelden een feest.
Uitgeslapen nu, kijk ik recht en intens naar 't vis-à-vis beeld
en herken stomverbaasd mijn eigen verdwaasd spiegelbeeld.

... vader en zoon, onuitgesproken tweestrijd ...

Schrijver: Leon Lucien Jean Wagemans, 17 juni 2019


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 307

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)