Leyla
Leyla huppelt, springt en danst,
haar gloeiend gezichtje glanst,
haar zingen een melodisch joechjachen,
wedijverend met uitbundig schaterlachen.
Leyla komt aangewaaid, druk gebarend,
armpjes, hoog uitgestrekt, vragend,
haar lichaam fleemt, ze is duidelijk moe:
“Vang me Tito lief, alsjeblief, pak me, toe?”
Haar glinsterende blauwe pretoogjes,
ze dagen me uit, schelms brutaal.
Zweetdruppeltjes met regenboogjes,
op haar blinkend voorhoofd, geniaal.
Blonde krullen op mijn bonzend lichaam.
Geurende haren kriebelen mijn neus.
Kleine armpjes grijpen me, amoureus.
Haar lippen zoenen, lief, zonder schaam.
-“Weet je Tito, ik trouw met jou, wat later,
wij wonen dan allemaal voor altijd bijeen.”
-“Juist mijn lief Leylaatje, een keigoed idee.
Trouwen, hier babbelen we nog over, làter.”
... Mijn kleindochter en ik, na het spel, de rust en ontboezemingen ...
Schrijver: Leon Lucien Jean Wagemans, 3 december 2019Geplaatst in de categorie: algemeen