In het oog (3)

In het oog (3)


In het oog lopend nu,
dit duister achter mijn ogen –

zwarte maan
boven wind;
water, golvend
langs niet zichtbare lijnen,
voelbaar buiten dit lichaam –

het kleine duister wacht altijd
totdat ik weg kijk
van het meer,
en doet me geloven
dat in de diepte een kelpie waart,
levend geworden vrees.

Als ik val, roep ik
de wilde woorden,
zwervend over het zwarte water,
zij luisteren niet naar de
oude meester,
hebben zich nooit laten temmen.

Als zij dan mijn ogen los maken,
naar het nu toe brengen,
weet ik me weer
in de tijd te brengen.

Liggend
aan de oevers van het meer
laat ik de golven over mijn voeten
spoelen,
want in de nacht is water warmer,
worden de lijnen die zij
in het zand schrijven tot zinnen,
die bevrijden van de oude regels

en de wind doen verstommen.

Zwarte maan wordt volle maan,
die mijn duister
vrij maakt, als een trouwe slaaf
na al die jaren.

Schrijver: John Loopstra, 12 februari 2020

john.loopstrasigmansadministratie.nl

Biografie van deze schrijver

ontsnappen aan het zwarte gat

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 29