Netgedichten

netgedicht (nr. 70.266):

ik koester haar

ik zal
mijn angst wiegen in mijn armen
het koesteren zoals ik haar koester,
mijn god uw smaak van humor
heeft alle vertrouwen geslonken
tot het jaar nul, toen alle
flauwekul begon

alles is vreemd nu mijn
voeten uitgeput haar stappen
volgen en de geur van chemo
mijn geest bedwelmd zoals
ik oliebollen vermijd

het leven is mij in haar
nabijheid wereldvreemd
geworden, en voel me
een reiziger die pioniert
langs zijn eigen gedachten

belofte gelofte geloof
en beloven, de straat van
vroeger ligt niet meer
maar strijdt tegen de opmars
van de gescheurde klinkers
die ik eens compleet
met smaak in het
juiste zand had neergelegd