Netgedichten

netgedicht (nr. 70.669):

Hersenspinsels.

Gebeurtenissen uit het verleden grijnzen
glashelder uit de donker diepe krochten
van mijn geheugen en geweten.
Foutieve en verborgen daden sluimeren,
vragen me telkens weer naar het waarom?
Steeds weer. Waarom? Waarom toch?

Tot ik ’t innerlijk verwoord, eerlijk en oprecht,
om mezelf te begrijpen en exact te bekennen
het diep verscholen persoonlijk dilemma.
Mijn grote jeugdliefde vergeeld tot rauwe haat,
door overspel gevonnist tot levenslange pijn,
met geen terugkeer, tot aan mijn omegalijn.

Herinneringen bestellen de warmte,
en de kilte in mijn schizofreen hart.
Een blijde lach of een droeve traan.
Het Evangelie en de Catechismus
in de notendop van mijn hersenen.
Mijn Oorlog en Vrede, uitgevochten
door het goede uit het kwade te slaan
en dit in het bruikleen gekregen bestaan.

Emotionele gevoelens balanceren driftig
in een dun ambivalente liefdesconflict,
Uiteindelijk filosofeer ik mijn evenwicht
in de continue strijd van duisternis en licht.
Ik aanvaard het zoete maar ook het bitter,
de diepe spijt, de wroeging en het berouw,
de lustende vreugde en nieuwe hoop.
“Wie ben ik? Welk nut heeft het gehad?”