Netgedichten

netgedicht (nr. 71.748):

beton

de wereld, de wereld
gegoten in beton
met hier en daar
een perkje voor het
altijd aanwezige groen

ik zaai maar het oogsten
markeert geen zomer
op de kaart, het vliedt
zoals mijn jaarringen

door de tijd waarin
ik eens in ‘ verleden
mijn naam in had gekerfd

viervoeters vissen vogels, het
ademt de verbintenis van
het begin tot aan het eind

het sterven gaan bereiken
naar een voltallige ingedaalde
dood is de aureool die telkens
weer opnieuw zal verschijnen

neen, de dood is niet eeuwig
slechts het levend kloppend
hart staat even stil bij
de herinnering van die
we eens waren