Netgedichten

netgedicht (nr. 73.100):

glaslink

Booischot 1969. Zon hangt in de haag, zijn
spuug druipt en glinstert. Wit linnen kraakt
strak rond de moederdraad. Het maakt het.

Vóór de mensen was er blauw.
Daarna het rood van de tong en meikevers.
Het solfert zonder lucifer, de stank wordt
essence van lucht en Union Match.
Keverpootjes schieten telkens weer uit
het doosje. Snel, doe het toe!

De kat zit binnen in haar wormen te poezelen.
Het wachten wacht in een leegte vol van
luisterrijke ritselingen.

Het vergrijpt zich aan glinstering, een glasscherf kerft
de lijn op de arm. Hoog een rode krab spat
op het groen en het wit en het blauw
bezeilen met woord en al de hemel.

Hoe wonderschoon is niet het schip. Het vliegt.
Wilde wervelingen worden met kleuren aangedaan
tot de pijn het einde van de schreeuw aantikt. Stik:
niemendal heeft het litteken weer aangeklikt. Op.

Weg.

Haar lichaam leunt, haar tong krioelt.
Het weigeren strandt in een gesloten bar
waar een Duitse zeeman haar de baren geeft
die het bevaren kan. Wolvin van de SS.

Hij stoot en barst, zinkende al verorbert
het rot zijn wrak en het druipt meanderend
grauw langs het bot van haar bil.