Netgedichten

netgedicht (nr. 75.129):

Speel

"Je moet spelen!" Speelt hij me toe
Groengrijze rook stoomt fluitend uit zijn oren
"Speel dan, vlieg dan, laat je horen
want dat kwam je hier toch doen?
Je bent zo..."

Zijn voeten blijven tikken
en zijn stem voelt zich verheven
boven alle grijze haren op zijn hoofd
"Je hebt beloofd dat je zou spelen"

In gedachten speel ik tetris
met de rimpels op zijn hoofd
"De wereld is te boos om in te spelen,
zie je wel, het spel is dood"

Spreken de kloven in zijn lippen
die vernuft naar koffie snakken
Zijn knieën knakken, tanden malen
en zijn lachpogingen falen

Driftig springt hij op en neer
Ik zie hem. "Gaat het wel, meneer?"
Zijn ogen slaan, nee, vallen neer
"Ik voel me keer op keer vergeten

Niemand weet meer hoe het was
om kind te zijn
Almaar spelen, zoveel dingen
gewoon níet weten
Rode wangen, blaadjes vangen
koude frietjes eten want
tijd vergeten
snel vergeven
en gewoon weer verder spelen.

Man, wat mis ik dat spelen
Ik ben zowaar mezelf vergeten"

De tijd valt stil, en zonder wil of tegenzin
zweven twee papieren vouwsels
even later door de gangen
Zijn vouwsel laat ik winnen want ja,
zo gaan die dingen
En voor het eerst hebben zijn wangen
- al is het maar voor even -
weer kleur