Netgedichten

netgedicht (nr. 77.372):

Ik zal altijd van je houden

Wanneer grijze lage wolken een sluier van verstilling in
dichtheid en uitgestrektheid vormen waarin een zon verborgen zit
In verschillende karaktereigenschappen en als een waas hangt over stad
en land gedurende geruime tijd tot zowaar sporen worden afgedrukt op stukje huid.

Op het moment dat wind vermoeidheid en vergeetachtig
begint te waaien zullen zijn rillingen zich hechten aan een jeugdige
hartstocht tegelijk voel ik stijve vingers waar verkrampte ideeën vloeien uit
Losse puzzelstukjes van dromen en wensen zwerven ergens hier ver vandaan rond.

Als op de terugweg geen signalen meer worden ontvangen
van woorden die verdwaald zijn in het geheugenpaleis, weggevlogen
of meegestroomd met andere rivier maar ook van opgeslagen herinneringen
zo dichtbij en toch op grote afstand hun scherpte en detail verliezen; een wissen nabij.

Wat er dan nog overblijft, is mijn schaduw van waar het zicht
steeds meer wazig wordt, een kortademigheid bij om het even welke in-
spanning terwijl lichaam en geest nog even blijven drijven in het zilte winternat
Daar uit het diepste van mijn hart en het geheim van mijn ziel zal ik altijd van je houden.