vergeten en Rust Zacht
hoe een zonderling zich
verplaatst bij het uitbreken
van weer een nieuwe dag
schoorvoetend en met de pijn
van vele dagen voor gisteren
benader ik het parkje en verwonder
me dat er nog vogels zijn
die willen zingen
de dagen kleuren tóch zwart?
en in de nachten veracht ik
al mijn smart die me is toegebracht
door de levensweg die ik zal
moeten gaan
mijn trouwe vriend mijn vierbenige
kameraad houdt mijn twijfels aan zijn
lijn en vastberaden zoals hij is
leidt hij me naar de tempel waar we
samen het loflied op de eenzaamheid zingen
dan is er de stilte van de zacht
sprekende zerken, oude grijze vervallen
betonnen platen met tekst en nieuwerwetse
glimmende met grote in goud belegde letters
tja, het kan niet anders, deze aarde is rijp
voor de sloop, het kwade overwint het goede
en ondertussen ontcijfer ik een naam van een
graf…..
Albert Hulst, oud veldwachter te Uskwert
overleden 1925, zijn vrouw Antje en evenals
zijn te vroeg gestorven zoon Pieter van 19 jaar houden
hem gezelschap….
ik fluister zacht tegen hen en zeg : blijf maar
daar, want hier boven wacht slechts het lijden
Rust Zacht
Geplaatst in de categorie: emoties