Netgedichten

netgedicht (nr. 83.420):

Eenzaamheid

Een gedachte
een eenzame wolk drijft voorbij
stilte in de geest

Hoe ik, alleen als een
wolk, door het glooiende landschap reis —
heuvels, rivieren die ik kalm ontmoet, en dan onverwacht:
witte madeliefjes, zuiver en zacht wiegend in de wind, aan het meer, onder de bomen.

Ze zijn als kleine lichtjes,
onbevangen en toch sterk, hun tere hoofdjes
vol onschuld, een herinnering aan standvastigheid in elk seizoen.
Langs de waterkant strekken zij zich uit, een zee van bloemen die de leegte omhelst.

Zelfs de golven lijken met hen
mee te dansen, hun ritme weerspiegelend in het
kabbelende water. Ik glimlach, gedragen door hun kracht, verlangend
niet naar samen, maar vervuld van rust, blijvend kijken, delend in deze warme troost.

En wanneer ik mij terugtrek uit
de drukte, om te peinzen en te herdenken, weet ik:
eenzaamheid is geen tekort, maar een plek in mijn hart, puur en mild,
waar de wolk zweeft en de madeliefjes dansen — een stille ruimte vol liefde en veerkracht.