Netgedichten

netgedicht (nr. 83.847):

Hoe het voelt om oud te zijn

Nog een verjaardag
proosten op nieuwe rimpels
in de winterzon

Wanneer ik bejaard ben, zou je mij vervangen
door een jonge lente zodat mijn zachte soepele huid en
kleine neus worden vergeten terwijl sproeten opklaren met de tijd
Weet je nog dat we elkaars handen vasthielden of mindere dagen omarmden.

Hoe je het ook wendt of keert, er blijft van mij
alleen plooien en vouwen over die als sporen zijn afgedrukt
op een stukje voorhoofd terwijl herinneringen zich laten meestromen
op de golven van mijn rug, een verboden liefdesspel aan de rand van de nacht.

In de verfrommelde lakens van het onfortuinlijke
bed zal ik aan jou denken, jouw haren in verschillende tinten
grijswit of zilver, periode breekt aan waarin een nieuwe mijlpaal in mijn
leven markeert en mij ook zal geruststellen dat ik een bepaalde leeftijd heb bereikt.

Ik maak aandenkens van onze rijke jaren aan, koester
een vervlogen verleden van omhelzingen, stiltes en zuchten die
zo optimaal mogelijk worden beschermd en heel lang intact worden bewaard
Op een dag ben ik oud en versleten zowaar afgeschreven en onopgemerkt; waar zal jij zijn?