Netgedichten

netgedicht (nr. 84.453):

De laatste trein

Gesloten deuren
leven in stilte verdrinkt
wind draagt hun namen

De rails vertellen het verhaal dat niemand zeggen wil,
een spoor van mensen, door onmenselijke machten bepaald.
Het staal herinnert zich de zware last van levens,
van hoop die werd gebroken, van dromen voorgoed verdwaald.

Bij Kazerne Dossin, waar muren hun namen fluisteren,
staan gezichten gevangen in foto's, vol verwachting en verdriet.
Hun ogen blijven spreken, vragen zacht om herinnering,
hun stemmen, verstild door geweld, worden in stilte herhaald.

De trein vertrok, verzegeld, genummerd, onomkeerbaar,
de deuren sloten als een vonnis op wat ooit vrij was.
Elke wagon werd een kooi, gevuld met levens die wachtten,
op een bestemming zonder naam, zonder thuis, zonder kompas.

Laat ons die sporen volgen, waar het verleden blijft ademen,
en hun echo in de wind ons steeds opnieuw beroert.
Geschiedenis roept ons op hun verhalen te blijven dragen,
zodat geen stilte hun lot verzegelt, geen vergetelheid hen ontvoert.