Netgedichten

netgedicht (nr. 84.678):

Onder een bloedmaan

Tranen in de nacht
de maan roept naar de sterren
jouw adem blijft hier

Tijdens een donkere nacht zie ik de gloed van Selene
Mijn hart is in stukken gebroken en valt langzaam uit elkaar
Genesteld in rouw gedompelde ogen die zich laten verenigen met
een hemel waar de rode kleur van de maan jouw ziel heeft meegenomen.

Vandaag verliest mijn blik zijn helderheid doordat zij wordt
bedekt met een grauw laaghangende mist en immens verdriet.
Wanneer verduistering haar gang gaat, begint jouw hart uit te doven.
Mijn stem begeleidt je stappen op weg, zonder verloren en verdwaald te zijn.

Ik reik jou mijn hand onder de taxus, en ook mijn kus
geef ik jou, om te vereeuwigen en nooit meer te vergeten.
O liefste, proef de warmte van een zon die met haar wakend licht
strijkt langs jouw huid, zo bleek als de maan – het einde is nog lang niet in zicht.

Onze draad is niet doorgesneden, want ik voel de aanwezigheid
van jouw adem die als een frisse wind mij laat opfleuren en doorgaan.
Hoe verschrikkelijk en onacceptabel dit leed wel is, ik huil alleen bij jou,
mijn tranende ogen terwijl de kreten verdrinken in een bad van stilte.