Netgedichten

netgedicht (nr. 84.975):

Dichter bij de polder

Wolken drijven traag
molenwieken slaan de tijd
stilte in het groen

De polder strekt zich uit onder
een hemel van vloeibaar licht, waar beekjes
meanderen door het uitgestrekte grasland. Windmolens
spreiden hun armen terwijl koeien grazen in de adem van de eeuwige bries.

Langs wilgen slingeren paden
door het land waar het water de horizon raakt
en ritme der seizoenen zich eindeloos herhaalt. Stilte wordt slechts
verstoord door weemoedige klanken van een kievit of het gebrom van een tractor.

Veenbodem is doordrenkt met
verhalen van vergeten generaties ambachtslieden
en boeren. Elke ochtend zweeft de nevel als een zachte sluier over
het water, tot zon haar gouden vingers uitstrekt en onthult wat lang verborgen was.

Als de avond valt, kleurt de lucht
in tinten van vuur en lavendel. Het polderlandschap
ademt in rust terwijl in de verte een molen onverstoorbaar draait, zijn
wieken wijd geopend, zoals hij dat eeuwenlang al doet, standvastig en onverzettelijk.