Netgedichten

netgedicht (nr. 85.021):

De laatste akkoorden

Zijn stem, een echo van verloren
tijden, een melodie die te breekbaar is om vast
te grijpen, zijn woorden als zachte regen op het asfalt van
herinneringen, waar we zijn liedjes altijd weer vinden, ook als tijd hen vervaagt.

De man die zong van de eenvoud
van liefde en pijn, met een rauwe stem die leegte
vulde, die het onuitgesproken tussen de regels begreep, en in elke
noot de essentie van onze dromen ving, de woorden die we niet durfden uit te spreken.

Een leven gevuld met ontroerende
optredens, applaus, maar ook stilte, de glans van
sterren die langzaam dooft, maar Rob de Nijs blijft, onmiskenbaar,
in ons hart, een iconisch geluid dat nooit verdween, zelfs niet in de schaduw van tijd.

Nu, in de herfst van zijn dagen, zingt hij
verder, niet voor het verleden, maar voor wat nog komt,
de wijsheden van het leven verpakt in muziek, en wij luisteren, dankbaar,
naar de laatste akkoorden van zijn unieke verhaal, dat ons doet stilstaan bij alles wat was.