Netgedichten

netgedicht (nr. 85.045):

In de schaduw van verlangen

Liefde uit leegte
ik zocht geen vuur, geen stormwind
alleen jouw echo

Ik ben verliefd geworden
op jou, niet omdat ik liefde zocht, maar
omdat de dagen kleurloos voorbijgingen, de nachten te stil
waren. Ik wilde een stem die bleef, iets dat de tijd brak, hoe vluchtig het ook was.

Ik keek naar jou zoals men
kijkt naar regen op een eenzame avond, niet
om nat te worden, maar om stilte vanbinnen te laten verdwijnen.
Je kwam als een lied dat ik eerder had gehoord, alsof je wist waar ik was geweest.

Wij liepen samen zonder doel,
verloren in straten, twee schaduwen in een wereld
die niets vroeg. De liefde was geen begin en geen eind, alleen een
zachte omhelzing, een moment tussen verlangen en vergeten, niet meer en niet minder.

En toch, als ik aan je denk, hoor
ik nog steeds die ene melodie, die in de avond blijft
hangen, even tastbaar als een herinnering. Liefde hoeft geen bestemming
te hebben om echt te zijn—soms is het genoeg dat het er was, zelfs al was het maar voor even.