Netgedichten

netgedicht (nr. 85.076):

Wat tussen ons leeft

Je blik zegt genoeg
stilte groeit tussen ons heen
woorden hoeven niet

Ik hoor je nog voor je spreekt,
voel de rimpeling in je stilte. Elke blik een
fluistering die mij moeiteloos bereikt. Je adem trilt door
mijn huid, een taal zonder woorden. Je aanwezigheid golft door mij heen.

Je vreugde gloeit als ochtendlicht
dat zachtjes door mij heen breekt. Maar je pijn
zakt in mij als regen, zwaar en stil. Soms verlang ik naar een
grens, een ademruimte. Toch blijf ik open, blijf ik liefhebben zonder harnas.

Je raakt me aan en alle muren vallen,
ik besta alleen nog in dit wij. Geen woorden nodig,
alleen het weten, alleen de stroom tussen ons. Soms een branding,
soms een bries, soms een eindeloos drijven. Maar altijd onlosmakelijk verweven.

En als de wereld te luid is, te scherp, te
zwaar om zacht te blijven, weet dan dat ik je draag zoals
je mij draagt—zonder vraag, zonder grens. Want liefde hoeft niet te worden
ingekaderd om te bestaan, ze mag golven, ze mag zinken; ze mag ademen in alle stilte.