Netgedichten

netgedicht (nr. 85.512):

Onder moeders vleugels

Vleugels omhelzen
klein lichaam in het water
stilte draagt het leven

Op het water glijdt de moederfuut,
gedragen door geduld, haar rug een warme schuil-
plaats, waar het jonge leven zich vouwt. De wereld glijdt voorbij,
maar hier ademt alleen rust, elke beweging vol zorg, elke stilte spreekt teder.

Tussen haar veren ligt het kleine lijf,
gewiegd door haar bestaan, zij voelt wat komt nog
vóór het komt, het water fluistert haar toe. Geen woorden nodig —
haar lichaam zegt voldoende, een fluisterende kracht, onzichtbaar maar overal.

De kou hangt laag, het licht dromerig
weerkaatst in zachte tinten, maar in haar nabijheid
blijft het kalm, warm, en zeker. Ze is een anker in het drijven, een
onverzettelijk kompas van instinct, een moeiteloze aanwezigheid die nooit wankelt.

En zo beweegt ze voort, traag als tijd,
zonder haast, haar elegante vleugels licht gespreid,
het kind veilig in haar armen. De omliggende ruimte mag wel groot
zijn, maar hier is het precies klein genoeg, voor liefde die niets vraagt — en alles draagt.