Het gedenken

Kon ik roerloos wegglijden uit de nacht;
mijn dag begint zo waanzinnig fel.
Al die ik vergeefs heb liefgehad,
al wat mijn hart doet overlopen,
door wat was, is de weemoed,
omdat alles verloren gaat;
huiveren heeft geen baat.

Kon ik slechts de herinnering verlangen
zonder blijmoedig begin,
zonder stilte in de nachten,
zonder begeerte.
Ook ik ben een gevangene van hoop,
ook ik heb een moeder,
ook ik voel mij beter in mijn eigen bed.

Kon ik maar geloven in een lot,
dan zou ik nooit meer alleen zijn;
mijn poging de kus vorm te geven,
mijn liefde soms meervoudig.
Ik heb zoveel brieven geschreven aan,
ik heb zoveel liefste vergeven aan;
ik heb niks meer aan.

Kon ik mijn aandacht houden op het kleine.
Al die woorden over grote liefde;
vergeven kunnen wij enkel zelf,
als een liedje zingen voor een ander.
Elk verlangen in de nacht vol verrukking;
duisternis zingt als de maan ons kust,
en ik toekijk hoe zij het licht blust.

‘- de nacht gaat aan...’

... Na lezing van ‘Het gedenken’ door H.J. Scheepmaker
Uitgeverij Contact te Amsterdam, tweede druk 1945

[2011] ...

H.J. Scheepmaker Gedenken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 4 stemmen 99