Netgedichten

netgedicht (nr. 85.776):

Waar liefde stil ademt

Adem raakt adem
in zachte stilte samen
fluistert liefde

In de stilte tussen je adem en
de mijne voel ik het trillen van de wereld, zacht
en onzichtbaar, alsof elke aanraking een echo is van iets wat
nooit helemaal valt, maar blijft hangen — warm en breekbaar in mijn huid.

Je bent het licht dat niet verblindt,
maar zachtjes verwarmt, een fluistering in de
storm van mijn gedachten, waar woorden soms tekortschieten,
en ruimte tussen ons groeit als een veilige haven waar ik mezelf mag verliezen.

In je ogen zie ik de kamers van
mijn eigen ziel, elk schaduwspel, elke glimp van
hoop en pijn. En toch hou je me vast — niet door vast te grijpen,
maar door los te laten, waardoor mijn hart vrij kan ademen in jouw nabijheid.

Liefde is hier geen heldere vlam,
maar een zachte gloed die brandt zonder haast,
zonder oordeel, zonder vrees — een samenzijn van twee breekbare
werelden die durven te bestaan, ook in het onzichtbare, ook in het onuitgesproken.