Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.289):

In de stilte waar ik besta

Stilte omarmt mij
zacht fluistert het binnenin
woorden vinden rust

Soms voelt alleen
zijn niet als gemis, maar als thuis-
komen op een plek waar niets meer hoeft te worden
uitgelegd. Mijn huid ademt rust als stemmen verstommen, en ik zak.

Wereld is vaak te luid,
te scherp aan de rand van gevoel,
ik vang zoveel meer op dan woorden kunnen dragen.
Blikken en fluisteringen die anderen niet horen, blijven hangen als echo’s.

Wat leeg lijkt voor de
buitenwereld, is bedding, een ruimte
waar ik val zonder dat ik breek. Alleen zijn is geen
afstand, geen harnas om me te beschermen, maar een veld waarin ik vrij ben.

Weleens verlang ik naar
iemand die zonder woorden begrijpt, die
weet dat stilte niet altijd doorbroken hoeft te worden. Tot die dag
wandel ik in mijn eigen gezelschap, warm en open, in de zachtheid van mijn eigen licht.