Netgedichten

netgedicht (nr. 86.511):

Verweven werelden

Fluisterende wind
verre blik die mij ontglipt
schaduw blijft hangen

Ze loopt door de
verweerde straten, alsof ze hier
niet hoort; de tere lucht draagt een bleke glans
om haar heen, en haar fluisterende woorden ademen uit een ander land.

In haar ogen ligt een
onpeilbare zee, waar sluimerende
golven mij blijven wenken; haar onverschillige blik
glijdt langs mij heen — en laat mij achter in een warme tocht van verlangen.

Ze houdt zich schuin in
het licht, alsof ze bang is dat de dag
haar verzonken geheimen oplost; ze glimlacht naar iets
wat ik niet ken — een schimmige herinnering die mij nooit zal toebehoren.

Soms denk ik dat zij hier
slechts op doorreis is; dat ze morgen
weer verdwijnt in die andere wereld — en ik blijf achter
met alleen de vergankelijke glans van haar ijle schaduw in mijn gedachten.