Netgedichten over afscheid

netgedicht (nr. 2.220):

In het stille licht van herinnering

Soms vertraagt de tijd,
wanneer stilte zich vleit
over de wereld en de tijd
de dag dat moeders handen rust vonden
en haar ogen sloten –
de ogen die jou ooit voor het eerst zagen.

Wat blijft is helder,
het stille licht van herinnering:
een glimlach, onuitwisbaar
woorden die zich nestelen
in de kamers van je hart,
de geur van thuis,
de warmte van nabijheid.

In dit afscheid schuilt verdriet,
maar ook de zachte echo
van liefde die nooit ophoudt:
moeders vertrekken niet voorgoed,
zij verhuizen naar verhalen,
naar foto’s vol leven, vertrouwelijke gebaren,
naar dat fluisterende stemmetje
dat in je gedachten spreekt:
ik ben er nog.

Moge je kracht vinden
in wat niet gezegd wordt;
troost in het weten
dat wij – stil en oprecht –
naast je staan,
met vriendschap en eerbied,
en een hart dat, even,
zachtjes met het jouwe mee huilt.

... Condoleancegedicht | 19 augustus 2025

In het stille licht van herinnering
vind je troost in zachte woorden, warme nabijheid en de eeuwige echo van liefde. Dit condoleancegedicht raakt aan het verdriet én de blijvende kracht van verbondenheid na afscheid. ...

Zie ook: https://brondeherinnering.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
18 augustus 2025