Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 87.035):

Waar het herfstbos ademt

Kleine paddenstoel
buigt onder oude bomen
leven fluistert stil

Geworteld in het vergeten
van tijd, ons ruisen leest de wind als
geheime namen. De maan bewaart onze zilveren
dromen, de aarde fluistert haar tijdloze verhalen door onze wortels.

Ondergrondse draden raken
elkaar zacht en traag, dragen slapende
herinneringen van steen, regen en nacht; wij meten geen
uren, alleen het groeien en herleven, zwijgend in het ritme van terugkeer.

Onze kruinen vangen het licht
in zachte golven; wolken glijden langs vogels,
sterren wiegen in de avondstilte. Schaduw valt als zegen over
wie durft te blijven, en het geheim van bestaan rust tussen onze bladeren.

Wanneer schemerige nacht zich
vleit tegen onze stammen en schors, houden
we de wereld in zachte, eindeloze armen. Alles wat groeit, alles
wat sterft of verdwijnt, keert terug in het hart van het bos, eeuwig en mysterieus.