Stemmen van hoop
Karton als kussen
de stad loopt hem stil voorbij
hoop ademt nog zacht
Wind draagt stemmen van
hen die vergeten zijn, hun contouren dansen
zacht tegen de muren van de stad. Ik voel hun leegte als
een trilling in mijn borst, een fluistering die smeekt om gehoord te worden.
In de stilte van mijn kamer
woelt de wereld, elke hoek van pijn en honger
snijdt dieper dan ik kan verwoorden. Ik sluit mijn ogen en
zie hun handen reiken, niet om te nemen, maar om verbonden te raken.
Vandaag is geen datum in de
agenda van velen, maar een hartslag van mensen
die weigeren te buigen. Mijn adem gaat langzaam en aandachtig,
mijn gevoel scherp als glas; ik luister naar hun kracht, ook in het schemerlicht.
Misschien is mijn gevoeligheid
een brug, een zachte aanraking tussen wat is en
wat nog kan worden. Ik laat bewuste tranen stromen, geen oordeel,
geen haast. Alleen aanwezigheid. En een stille belofte — dat verandering mogelijk is.
... Geschreven in het teken van de Werelddag van het Verzet tegen Armoede, 17 oktober (2025) ...
Zie ook: https://catherineboone.blogspot.com
Schrijver: CB, 17 oktober 2025
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: maatschappij
Armoede
115
Geef je reactie op deze inzending:
R.E.N.S., jouw woorden over het contrast tussen een comfortabel leven en de realiteit van mensen die moeten overleven maken de urgentie van het onderwerp voelbaar.
Maxim, jouw oproep “Zie de mens!” vangt precies de kern van het gedicht: aandacht en medemenselijkheid.
Het raakt me hoe jullie beiden de stemmen van de vergeten mensen verder laten klinken.
Met dit gedicht hoopte ik juist die aanwezigheid en kwetsbaarheid zichtbaar te maken, en het is bijzonder om te zien hoe jullie dat oppakken en verdiepen.
zeg ik 'Zie de mens!'
dan bedoel ik
natuurlijk
in dit geval
en zeker op deze dag
De Medemens...
niet schuilgaand in holen
kartonnen dozen
gebroken broden
achter open poorten
van kerken in Rotterdam
en elders in verachte
hoeken en gaten, onverdachte
van ons stinkend welvarende
barmhartige samaritanenland
geen zachte fluistering
geen krakende stilte
geen duistere kracht
weegt hier tegen op!
vanuit ’n simpel leventje
met ’t goede genenpakket
en de sporadische deukjes
die klapjes op de billen
de vertogen woorden
knuffels die verdwenen
één of twee gebroken
botten en jonge harten
tien tellen onder water
god die toch niet bestond
of de wind waardoor
de vakantie niet doorging
de kou onder de lakens
als de winter inbreekt
achter besloten deuren
vanuit zo’n luxe leventje
is de wereld niet te zien
of de waarde van verdoving
en de benodigde kracht
voor nachten in tunnels
en de dagen uit ’t zicht
voor oordelen van mensen
vanaf de geboorte gehoorde
verwijten voor ‘t zijn
dat doorzettingsvermogen
om te kunnen overleven
verslijt versnelt de tijd
vanuit ’n besmuikt wiegje
de uitgekotste goot in
spartelen tot de dood wint
vanuit de valse illusie
dat succes ’n keuze is
en ellende eigen schuld
gevoeld in de onderbuik
... [jun2025]