Netgedichten over natuur

netgedicht (nr. 3.754):

Herfstkleuren

Een herfstwind fluistert
groen blad luistert even mee
tijd om om te slaan

Elke kleur spreekt tot mij
met een zachte stem, nog vóór mijn ogen
haar werkelijk zien. Het goud van het blad beweegt
door mijn borstkas, en ik adem trager, voel de wereld in mij verschuiven.

In de ochtend ademt het
licht haar eerste toets over dor blad, over
tak, over de adem van mist. Alles lijkt even gewichtloos,
alsof de aarde zelf een pauze neemt om te voelen wat verdwijnen betekent.

Ik voel hoe haar warmte
zich mengt met mijn bloed, een stille
gloed die langs mijn aders stroomt. Het raakt iets ouds,
iets onuitgesproken zachts, dat zich opent ondanks de broosheid van bestaan.

Tinten van rood, van loslaten
en verlangen, herinneren mij aan de kringloop
van gevoel, aan hoe elk einde een begin in zich draagt, en hoe
ik, in dit voortdurende veranderen, mijzelf herken in elke vallende bladschaduw.