Netgedichten over natuur

netgedicht (nr. 3.755):

Herfsttranen

Druppel op een hoed
wereld weerspiegeld in klein
stilte van de herfst

Eerste traan rust op een
dor blad. Hij glijdt langzaam naar de
rand en blijft daar even hangen, alsof hij luistert naar
het zwijgen van iets dat voorbij is - een stem die nog nadraagt tussen de bomen.

Daarna volgen anderen in
een ongekend ritme. Ze dalen neer op
mos, in stilte die niet koud is maar vol van berusting, als
een zacht gebaar van afscheid dat niets vraagt, alleen terugkeert naar het licht.

Ik zie hoe één druppel op
de hoed van een paddenstoel blijft liggen.
Hij spiegelt de wereld - ondersteboven en stil - laat hemel en
aarde samenvallen in één adem, alsof hij begrijpt hoe breekbaar schoonheid is.

Wanneer hij breekt, vloeit iets
ouds naar binnen, zacht en onhoorbaar. De
geur van vochtige grond stijgt op, en even voel ik hoe ook in
mij iets loslaat, niet verloren maar opgenomen in de fluistering van de herfst.