Aan één tafel

We dachten eerst:
kennis woont in rapporten,
in grafieken met nette assen
en besluiten met voetnoten.

Maar toen schoof iemand aan
met modder aan de schoenen
en een verhaal dat geen samenvatting kende.

Een ouder,
die zei: het gaat over míjn kind,
en ineens werd de tafel groter
en stiller tegelijk.

Een jongere,
die niet vroeg om oplossingen
maar om iemand
die bleef zitten.

Een professional,
die bekende dat regels soms lijken op muren,
maar eigenlijk hekken zijn
die je samen open moet duwen.

Zo leerden we:
ervaring is geen bijlage,
maar een hoofdstuk dat je hardop moet lezen.

Dat luisteren zonder meteen te fixen
de spanning verlaagt.
Dat uitleggen waarom iets niet kan
het wij-zij oplost.

Dat één mens die écht luistert
meer verschil maakt
dan tien nieuwe poppetjes
met hetzelfde plan.

En soms, heel soms,
is preventie gewoon:
naast iemand lopen in de regen,
op hakken,
omdat dat nodig is.

Leren vanuit verschillende perspectieven
blijkt geen methode,
maar een houding:

aan tafel blijven,
elkaars wereld binnenhalen,
en zeggen - zacht maar vast:
jij doet ertoe,
dus we luisteren.

... Dit gedicht is geïnspireerd op een themanummer over leren vanuit verschillende perspectieven in de jeugdsector. De bron laat zien hoe ervaringskennis van jongeren, ouders en professionals samenkomt in kenniswerkplaatsen, onderzoek en praktijk. Verhalen aan de keukentafel, in de gesloten jeugdzorg of tijdens onderzoeksgesprekken maken duidelijk dat echte verandering ontstaat door nabijheid, gelijkwaardigheid en luisteren zonder meteen te willen oplossen. Die combinatie van beleid, praktijk en menselijkheid vormt de onderstroom van het gedicht. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
15 december 2025