vanuit mijn venster kijk ik neer op de levenden van zeer weleer ze liggen onder zware zerken aan hun toekomst te werken die hemelvaart beslist beperken maar hoor nu eens de berken en zachtjes ruisen rare populieren en de wilg bezingende dieren hoe spelen ze het ruisend klaar zo heel ver van nu vandaan de lijken willen blijven leven al…

De hemel was wolkenloos en helder; prima vliegweer. De dreigend zware dreun dreef de vijand in de schuilkelder, en de crew zong : “Bei mir bist du schön”. De zware bommen maakten de wraak zoet, oog om oog, tand om tand - het leitmotief. Een lintje voor de welbetoonde moed, postuum voor het bemanningslid dat stierf. Was daarmee dan werkelijk…

Opgedragen aan Moeng Sonn, overlevende van de gevangenenkampen van de Rode Khmer uiteindelijk liep jij eenzaam naar verworven vrijheid in andermans gedragen kleren je afgematte koortsig lijf verstijfd door regenwater bloedzuigers gelaten op wat jij nog aan benen had je ledematen zwaar ontkracht door honger, ziekte en verlies bleef…

Mijn vader, aan de leiband van de tijd raakte met het jaar zijn oorlog niet kwijt. Zijn verborgen strijd kon hij niet delen, de starre eeuw zijn wonden niet helen. Dus zond zijn luide zwijgzaamheid mij nog meer oorlog tijdens zijn doodsstrijd toen de morfine om te verzachten verdrongen gruwelen boven brachten. Roepend naar zijn zoon in zijn…

Nu de ochtend is gevallen kun je rustig verder gaan als de kurken niet meer knallen is de liefde van de baan. Als je alles hebt gegeven en de maan is weggegaan komt de vijand weer tot leven moet het eten blijven staan. Wachtend op een nieuwe aanval denkend aan je vrouw in nood leunend op het lichaam naast je bevend want je maat is dood…

Het oog van de wereld, koud blauw kijkt mij aan. Dood en angst. Auschwitz Birkenau, 1943. Beelden uit een zwart verleden. Historie? Nooit meer vergeten. Haar hoofdje rust licht op mijn schouder. Een duimpje in haar mond, zij slaapt. Slaap der schuldeloozen. Emma, vier jaar, Joods, tere schoonheid. Ontroerd kus ik haar voorhoofd. juli 1993…

Hij was er weer voor op de hoogte hij liep in Iten voor de opbouw van reserves voor in de lage landen bij zijn familie op Keniaans parcours Hij zag het moorden en het branden straatschoffies stelletje ongeregeld hij vertrok hij kon er niet omheen ijlend op zijn dagelijks parcours Hilda Kibet zijn echtgenote bleef voelt zich tussen Kalenjins…

wanhopig krijst de moeder naar haar met bloed besmeurde kind roerloos liggend in het gangpad tussen de uitgang en de kaartjesautomaat het geweeklaag van medepassagiers overstemt het geknetter van vlammen zich een weg likkend naar het gapende gat geslagen in het zoveelste bestand in een strijd om eigendomsrechten vemeend om het geloof dat…

Voordat het hart zich overgaf Door oorlog en haat verslagen Zong zij een lied van hoopvolle dagen Een vlindertje danste, bij elke slag Het kind dat bezorgd in haar armen lag Volgde de vlinder, en telde de slagen Om altijd met zich mee te dragen Wat zij haar kind bij haar afscheid gaf Ging er ooit een slag verloren Door geliefden gegeven…

bomen horen zien en voelen anne keek naar haar kastanje kaal schitterend in de winter de boom ontlook voor haar ze verliefde in de prille lente hij hoorde de ontzetting voelde de verstikte gevoelens van twee jonge mensen in de zomer van 1944 voorzag de lijdensweg niemand durfde het toen protesteren tegen gebral misschien had het ook…

Vlieg met rebellen door de lucht zwarte blikken braken doden boven groen, boven moeders wolken jagen de wereld weg alles klein, alles zon is er - godzijdank - een boom met frisdrank flesjes en veertien buurtoudsten maisgele dotten drooggebarsten aarde bevechten heiligen op borsthoogte met graanvelden en avondrust in zicht is de hemel…

Multiple Choice Swastika's zwaaien Vierkante vuurvlammen Vernietigend vierkante vuurvlammen Een, twee, Een, twee Vernietiging, destructie, afbraak Chaos is een nieuw begin? Multiple choice (A of B) (What happened to the Post War Dream?) A. Verdichting Chaos tot…

Ik ben gesmeed op 't aambeeld van de tijd, van wereldoorlog en herbezinnen. Die smidse tekens raak ik nooit meer kwijt, ik eindig waar alles moet beginnen. Zeg mij, hoe lang duurt een leven dan, wanneer eind en begin samenvallen, hoeveel is er dat ik nog geven kan aan de levenden in alle jaartallen. Is uit het vuur van de smederij een…

Ontploffende granaten De wereld vergaat Kinderen alleen gelaten Allen gestorven Vroeg of laat Geschiet van geweren Iedereen rent Het tij zal niet keren Ik leef in een wereld Die niemand meer kent Overal waar geen Regel meer geldt Voel jij je alleen Word je door De eenzaamheid geveld…

Wij gaan door met de strijd voor vrede in Afghanistan nu tegen opiumpapaver monocultuur nu nog op boerderijen in Uruzgan Vaderlandse bollenboeren leren die van daar saffraan kweken beperkt tot kleine percelen men verwacht dat Taliban ze in de fik wil steken We sluiten steeds meer aan op Islamieten met hun eigen geloof waarin opiaten…

Strak in het legerpak Paraderend in het rond Achter de grote jongens aan Getekend voor het leven Heel trots zijn ze En dat wordt ze ook verteld Terwijl de bommen vallen Terwijl er weer een kinderleven mist In het toch wel kille afrika…

Ik ben al in de Oorlog gestorven, zestig jaar geleden in vredestijd. Mijn premature dood heb ik georven vanuit de kampen in de Nazi-tijd. Mijn vader zweeg over zijn oorlogsleed; heeft het eindoordeel aan mij gelaten. Maar er is zoveel dat ik niet weet, want ik hoor enkel dode soldaten. Wat is het verschil tussen lafheid, angst of verzet…

Ik ging waar anderen bang waren om te gaan En deed wat anderen nalieten om te doen Ik vroeg niets aan hen, die ook niets gaven En accepteerde gelaten de gedachte aan eeuwige eenzaamheid.. Ik heb het gezicht gezien, het gezicht van Ellende, De stekende kou van angst gevoeld, Maar ook af en toe een moment van liefde mogen proeven.. Ik heb gehuild…

het is zo eenvoudig we willen het allemaal vrede op aarde maar wie wie lost het laatste schot een kind op de grond vervuild van de puin om haar heen steekt 2 vingers op, het V-teken de dood staat in haar ogen getekend sommige soldaten huilen zij staan stil bij de lichamen waarin eens het leven leefde de wapens zijn geladen wie heeft…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…