Sterren en strepen naderen Bagdad, Woestijnrupsen met ronkende tred. Een stad werpt de gordel af, waar gore wapens zouden wachten op een vonk die de menigte wegblaast. Paddestoelwolk De kogel boort door de slagader van de hoofdstad. Nieuwsjagers gissen naar de val, de diepte van het bloedbad. De opmars jaagt de koersen naar smeltende…

Aan de rand van het beroofde land In het kloppend hart van het oosten Verwart men ‘samen’ met ‘beramen’: het oliedomme spel, de bommenruil De olijfberg geurt naar ontbinding. Regen is een verkwikkend geschenk De aardkorst wordt een klad van lijkafdrukken. Waar ligt elders? Zij verkiezen rood en schroot. Grijs is geen kleur maar een verzinsel…

De nagalm in de westhoek als je een oor op een grafsteen legt. Het lijkt nieuws uit een vergeelde krant. Kruitdamp glipte door de fijnste spleet En wij, dappere Belgen… Rillen met stompe vuisten in het zand “Waar is de overkant?” Jagers klieven de hoge, blauwe stilte. Lichtjaren later, nu we schijnbaar bedaren. Eivolle magen en glitterkleedjes…

7. Slaapval Velden stijgen deze avond boven zichzelf. De nevels van het zwijgen dalen op de huid van de soldaat. Liggend een steenworp van de dood worden levens langzaam rood Geuren van buit breiden zich uit als blijvend kwaad. 8. Morgen Hij moet wel aarzelen in de armen van de ochtend nu het warme mottenwitte licht gaat liggen…

er vallen duizend bommen op Den Haag het Binnenhof verandert in een krater het Huis ten Bosch bezwijkt en niet veel later komt ook de Haagse Toren naar omlaag het Kurhaus en de pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal…

4. Spel O, was de oorlog schuldeloos als in een kinderdroom, dan zei ik ga nou liggen jij was dood. Maar oorlog is: de zon sluit zich met luchten af huizen worden wentelbaar, een bevel: mis niemand. 5. Reïncarnatie Met dood als een beweging van mijn hand sla ik het sluipen in mij los en duw over de rand van mijn verstand een…

Mijnheer De President het kan toch anders gaan we willen echt geen oorlog we willen hier liefst niet vandaan hier spelen onze kinderen nog hier rust m’n ouwe oom bij de vijgeboom waar een paar banken staan we willen hier liefst niet vandaan terreur laat ons hier koud meneer voor u hier met soldaten kwam was er geen nare droom meneer…

Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate (Dante) 1. Kamer: het tot de tanden gewapend gat blindganger In de stoel: de gapende mens. 2. Richting Margraten Welke meidag ook de vijfde is doet weinig toe of af aan elk verdroogd gemis en elk verwaterd graf. De trein die ik bereis neemt altijd nog soldaten mee. Ze zijn van dood verdacht…

de grote stroom die nu onophoudelijk over de rand verdwijnt zand, droger dan de zon verdragen kan verliest haar grip op de werkelijkheid de grote vloed die straten dansend stof omringt, blote voeten smelten glas eerst delven, dan kloven en slijpen tot de pijn boven komt en schittering bekoort blijf kijken niet alleen naar de grote…

Hoe ooit terug in de herinnering bij al die warme wegen door het mais, het dorp, de bakkerij, de koeien, die welkom roepen en goed volk? Niets mort. Misschien is er nog geur van bekommernis achter de einder, waar steden spreken als Ieper. Hoe ooit terug soldaat naar wat jij schreef: een zware tocht de dorpen, een zware tocht de…

In het duister Is Hij licht En ik luister Naar Zijn woorden Met mijn ogen dicht Vergeet voor een moment Dat leven Zoveel gevaren kent Het als glas Zo breekbaar is En we wachten In ongewis Op wat morgen Gaat komen Wat het doen zal Met onze dromen Angst omklemt mijn hart Maar dan is daar Zijn gefluister Zie ik Zijn licht weer…

Sprekende ogen kijken naar de wereld die niets meer bewijst. Gezichten en maskers vragen antwoorden die winnen. Woorden volgen gehoorzaam omdat gedachten niets meer bereiken waar leugens marcheren. Wie ben ik als ik luister ? Wie ben ik als ik denk ? De vijand die weet ? Of de bondgenoot die vergeet ? Angst is het kompas en dichtbij…

Onvermoede Dood kom dichterbij, herinner Elcerlyck zijn pelgrimage er is een invallende winter er zijn veel eksters op het land Tekenen waarvan ook al weer…? Vanuit besneeuwde woestenij en vanuit water bereiden snelle vogels trektocht voor. Ze stijgen op, met licht geladen en met dodelijke regenbuien op weg naar steden explosief Elk…

huilend kwam hij de tent binnen en zakte in haar schoot ineen zijn hart zocht warmte zijn mond zocht troost de tent stonk naar zweet en tranen van degenen die voor hem kwamen zweet van handen die het geweer bleven omklemmen tranen van angst om te doden of gedood te worden hij stond op en liet zijn ogen rusten op haar naakte lichaam…

Als in een winterlandschap eensklaps een zonovergoten deken de aarde omhelst heb ik het gevoeld hoe het zou kunnen zijn een nieuw begin opstaan als een sneeuwklokje lengende dagen licht over de bedreigde aarde een droom van vrede ik heb het gezien een zon die blijft schijnen een witte duif die opvliegt en de aarde die zich…

Als zij, de moeder, die in Bagdad leeft in deze nacht haar kindje toe zal stoppen het hartje in zijn slaap zal voelen kloppen terwijl ze zelf van binnen bloedt en beeft zal fluisteren; mijn jongetje, slaap zacht nee, lieveling, je hoeft niet bang te dromen van duivels die je sprookjesland in komen want immer houdt je engel toch de wacht…

Ga mens, vooruit, de oorlog duurt maar kort, benut je kans, schiet vijanden aan gort Snuif kruitdamp op, verduister regenbogen en spuug omhoog tot in je eigen ogen.…

je had het paradijs in handen geen drempel was te hoog je ogen zagen alle landen minachtte wie voor je boog je eiste opponenten een oorlog was voorspeld het zijn voor jou de krenten in het warme bloed geweld je naam zal koning kraaien tussen lijden en verzet dood zal naar de zielen graaien van mensen die zijn neergelegd arrogantie…

Ik beef voor geweld maar de dag is nog jong het ijzer in de zin is amper ontgonnen mijn wapens spreken stil als het schemer mijn pen hamert fel op het witgloeiend steen het licht van de letters vonkt van de kracht waarmee ik het aambeeld beveel ik plooi en ik kerf in het slijpen worden braam na braam afgerond tussen vijlsel…

I Het bestaan in stenen op rij, namen tegen muren opgestreken, boeken, af en toe herdenken met vergeelde droefheid: het is in Loos te zien. En we zouden moeten weten dat elders iemand weer de passie preekt en we zouden op de kippen moet passen Het zal wel weinig helpen: Sta op soldaat, hoor het gore bevelen. II In…