Droom van genegenheid, van vervuld verlangen en opgegeven strijd. Droom van vriendschap, van verdwenen rangen en de laatste stap. Droom van dromen, van niet alleen te staan en onbevreesd komen. Droom van staken, van vredig slapen gaan en kalm weer ontwaken.…

Nog vier kilometer te gaan, om vervolgens, als ik klaar ben, weer veertien terug te gaan. Met een emmer water, met aan de onderkant een gat. Zo loop ik hier dagelijks heen en weer, want je moet toch wat. Een beetje spelen in het zand, of hangen aan de waslijnen. Maar nooit de weg opgaan, daar liggen nog landmijnen. De oorlog is net…

Ik zie de haveloze tengere man met zijn ogen dicht, op blote voeten. Paniek en doodsangst, ...tekenen zijn gezicht... Ik zie de soldaten zonder leider, alle normen overboord, totale waanzin. Zonder enig pardon, ...wordt de man vermoord... Ik zie het pistool tegen zijn slaap, het emotieloos afvuren, geen film maar echt. Het vergeten…

gouden regen staat in bloei paarse papavers besprenkelen het groen rood twinkelt geel vlamt blauw flitst even de lente in mijn ogen knallen moet het, tweeduizend twee is doei Dat kunnen we nooit meer over doen Die lijkzakken zijn voor altijd dicht geritst En daar wordt dan kleurrijk over gelogen…

U weet niets van mijn wezen, Mijn zwakte, mijn kracht, Wat weet U van een volk dat U zo diep veracht, U graait in ons leven, U plundert ons huis, En wat U niet vindt Begeert U het meeste Ons hart krijgt U nooit in Uw macht Vroeger is nu een verre ster een vreemd vijandig land met vreemde harde mensen harde stemmen, harde hand En de schatten…

oorlog scheurt de aarde en laadt op ons de schuld wij zwijgen met gesloten ogen ontdaan door het tumult…

Toen was daar de angst en de opkomende razernij. Door de kogels die daarbuiten mensen raakten rij voor rij. En straks zou het allemaal voorbij zijn als zij naar buiten werd geleid. Dan zag ze nog de levenloze lichamen en die man die voor hun zielen pleit. Nog even en zij zou daar liggen in het gat waar zij hoort. Naast de andere bekenden…

In vreemde bossen groen en schemerig Valt stilte als de zon verdwijnt Het gevecht is nog in volle gang Dan sluit de dag het bosgeluid En grijpt de duisternis haar kans Tot niets meer is of schijnt Dan wordt hij bang Hij is verdwaald en helemaal alleen Ontspringt hij nog de dans? Zijn voeten lood Zijn kop van steen Heeft hij nog wel een kans…

Buiten woedt de laatste Beaamt haar heerschappij door snauwend onderschreeuwen brult om dit land bevelen Binnen past een ander pak om zwart zien te verbloemen Achter gebroken enkelglas blijft het louter lyrisch kristallen bolle beelden kiezen ze omlijnen steeds verliezen Zolang een ijzig vooruit blikken evenwicht voorspellen…

Toen de honderd krijgspiloten elkander hadden neergeschoten, kwamen zij in 't luchtgevecht per schietstoel op de grond terecht, waardoor de luchtslag, die bedaarde, in een grondslag ging ontaarden. Deze grondslag was de basis die bepaalde, wie de baas is. Deze eer kon God behalen, toen, tot slot, ten tweede male al die honderd krijgspiloten…

Dood is elk woord dat niets achterlaat in verdwaalde gezichten die om vrede vragen en de overlevenden laat kijken en geloven dat ook deze stilte zonder woorden voorbijgaat…