waar wateren zich voegen lijken oevers op elkaar gaan tranen naar zee als vogels over dunne huizen vliegen, wuiven wolken schrilheid weg met regen en wind ruimt het vuur, rest de warmte van het tastbare woord om elke ochtend dezelfde dingen te doen, het water te koken, dagen te lengen…

Ik denk ik moet hem vragen... Ik denk ik moet hem vragen hoe mijn kinderjaren waren hoe ik geboren werd in 't ouderhuis hoe mijn moeder mij gedragen heeft de maanden voor mijn eerste schreeuw de ruimten vulde van hun thuis. Ik denk ik moet hem vragen wie zijn ouders waren hoe mijn moeder mij beminde hoe zij 't harde leven droeg hoe haar…

Wat ik nog van je heb is het gehoorapparaat en de leesbril je kan ze altijd komen halen wat ik ook nog van je heb zijn je gedachten die zijn inmiddels met mij vergroeid zodanig dat ik bijna jou ben die ouwe zeur, maar vooral geduldig in het aanhoren van mijn falen.…

zij zwaaide haar scepter over onze jeugd soms was er vreugde maar die sloeg zij even hard weer neer als dat zij opgekomen was wij waren kinderen zonder keus geloofden niet in sprookjes wel in een boze moeder die prinsesjes angst aanjoeg en zich gedroeg als de heks onze appels waren zuur en de prijs was veel te duur wij lossen…

Geruisloos treed ik naderbij, als een bediende Jij kijkt mij aan, herkent, een zacht gepiep Ik zie ontluistering, en lijden, en al dit onverdiende Ik houd zacht je hand en vervloek wat ik denk in 't geniep Wat Kerk en Staat verboden heeft omdat Hij jou schiep Dan een beeld, een lach, een krachtige jonge vrouw Zij gaf mij het leven, uit haar…

Mijn vader kreeg twee dochters, mijn kleine zus en ik. Wij konden heel goed drammen, zodat wij òns zin kregen, dan werd 't tijd voor kinderen voor kinderen, ergens halverwege. Luidkeels vanaf onze plek Schalde dan door de auto "hahaha je vader, ja je vader die is gek."…

Het is nacht geworden. Ik zie het huis waar ik ben opgegroeid. Weer hoor ik het knarsen van het grind. Opnieuw hoor ik de stem van vader. Zijn meningen en zijn beter weten. De noodzaak van de zoon, om zich met hem te kunnen meten. Ik voel het gemis van broers en zussen. De onmogelijkheid om met hem te praten. Ik zie moeder naar zijn ogen…

we wandelden door het bos ik, aan de hand van mijn vader tot de schemer van bomen schimmen maakte dan lijken alle paden op elkaar staat de auto bij elk dwaallicht 'een stukje rechtdoor en dan links, nog even, we zijn er zo' de dood van blinde wegen ging geduldig aan ons voorbij de zondag is al lang in een zachte doek gewikkeld…

mijn moeder bestond uit seizoenen alleen in de zomer had ik haar lief dan was zij lichter dan de wind vrolijk als een kind rennend op blote voeten in de herfst was zij vallend blad dan raapte ik haar op en sloeg de aarde van haar schouders dekte haar toe in het grote bed tijdens winterdagen sliep zij maan en zonlicht gingen aan haar…

Kijk, zeg ik en wijs naar de open plek wij tussen de bomen Twee eekhoorns spelen met zonlicht overgoten jij fluistert niet want de koude zal komen jouw hart klopt zichtbaar in hun kelen…

Nooit heb ik nog die rust gevoeld, die warmte, die geborgenheid die jij mij gaf, mijn moederke. Nooit nog, als in mijn kindertijd. Nee, nooit als in mijn kindertijd. Jij was mijn troost, mijn toeverlaat als heel de wereld donker leek. Jij was het die bij koorts en pijn geen stonde van mijn zijde week. Nee, niet van mijne zijde week. Jij…

De stad van toen is weg Nog wel haar schaduw in een oud gebouw en in de luwte van de bomen Goed dat je toch niet bent gekomen want de toegang tot de stad van toen is moeizaam zonder jullie dromen En toch kijk en loop je nu met mij En stuur je bijbelteksten die me zeggen We zien elkaar weer terug Je bent weer bij me in verhalen Over heksen…

op het acaciaroze laken het kleine onbereikbare eiland ver verwijderd van de grauwe wereld ligt het kind in de armen van haar moeder hun warme gezichten dicht zo dicht bij elkaar voor altijd verbonden in pure onuitsprekelijke tederheid…

ik weet nog waar het was zo ongeveer, een plek van bomen, schaduwen, het bos en de onvindbare auto het was aan vertrouwde hand op weg naar een verleden voorbij de bocht, de splitsing van wat komen zou, ver weg leek onze tijd zo onbeweeglijk als druppels van het ogenblik - nu de hemel in de avond valt ben ik net zo oud als jij toen…

(voor mijn vader) De klok probeerde de angst weg te tikken, terwijl de huisarts de voorbereidingen maakte en ik vol verdriet naar je rechterarm keek. Ik dacht aan al onze belevenissen samen, aan de doldwaze ervaringen tijdens vakanties en onze diepzinnige gesprekken na kerkdiensten, terwijl we smulden van marsepein gebakjes. Ik dacht vooral…

Naar mij luisterde ze niet tijdens haar monologen theatraal, egocentrisch, Katholiek ze moest haar verhaal kwijt ononderbroken, er was nooit tijd die kleine dingen waren belangrijk voor muren die mijn oren waren en ik heb haar nooit meer gebeld vanuit mijn isolement hadden buren geen ogen er was geen verklaring een ziekte, wanen van…

Twee dingen herinner ik me van mijn moeder. Zij kon breien en tv kijken tegelijk. Truien en kunstschaatsen. Burda breipatronen gratis en Sjoukje Dijkstra. En als zij las tikte haar wijsvinger Onrustig tegen haar bovenlip Als wilde die zeggen: ‘hallo, kunnen wij niet beter breien en tv kijken’.…

ik droomde van mijn vader hij zat te vissen op z'n vaste stek de dood had hem jaren jonger gemaakt en zoveel gelukkiger vooral... verwonderd mij daar aan te treffen bergt hij zijn hengel in het foedraal en na een korte aarzeling; "we moesten maar eens gaan jongen je moeder heeft het eten klaar"…

De dag van morgen is gister al voorbijgegaan haar nu komt nimmer meer. Haar jonge ik heeft geen relatie met haar oude, haar oude ik weet van haar jonge niet. Haar meest recente foto's herkent zij niet, haar spiegelbeeld is echt het hare niet. De tijd heeft onderweg haar ik verloren en zij is nu verloren in de tijd.…

de onderarmen; het deel dat altijd in de zon kwam en weer en wind, bruin en verweerd, rozig haar er op, rimpels ruwheid misschien, de stevige handen er aan stugge handen die niet meer plat op tafel kunnen liggen de eeuwige bereidheid zich om gereedschap en de koeienuiers te bekommeren de stevige handen waarin je…