rustplaats grijze schaduwen in langzame stilte geen blad dat ruist zelfs de lente heeft haar jonge stem verloren bloemen vlijen zich in omgang neer het restend hart laat zich dragen…

als ik dadelijk anders mag zijn zal je dan vast in gedachten blijven? koester je mijn ziel bekwaam en liefdevol beleef, bemin, besta verbeter je mij nooit? dan is daar de dag waarin de rest donker zal zijn en men zal buigen in het lot dat ons tekent? ooit…

ADAMANT - GRAFSCHRIFT Sta niet aan mijn graf in smart; daar is mijn ziel niet, noch mijn hart. Ik ben de waaiende winden, de kwartsglans in sneeuw te vinden, de herfstregens zo zacht als wijn, op het rijpe graan de zonneschijn. In de morgenrust bij jouw ontwaken ben ik wat je weet te raken in stille vogelvluchtspiralen; ‘s nachts ben ik…

ik schrok toen ik hem zag, wat was hij mager in holle ogen zag ik reeds de dood maar toch die rechte rug, hij hield zich groot bleef blijkbaar strijden tegen zijn belager van welke wrede kiemen was hij drager hier stond een arme ziel in stervensnood wie schonk hem aandacht, bracht genadebrood hij liet geen traan, was kennelijk geen klager…

as van de vulkaan as van Kees dezelfde materie behalve de maan…

dood kronkelt dagen tot een langgerekt rouwlint vol herinnering…

Het liefst doet hij Zijn ogen dicht Zij is er niet meer De pijn is er zodra hij Zijn ogen opent Dat wil hij niet meer Het liefst doet hij Zijn ogen dicht Dan is zij dichterbij…

deze morgen de regenboog Kees, dacht ik de regenboog een teken dat je ergens bent terwijl enkel je as nog is, misschien al weet ik geeneens waar met een vuurpijl zei je een vuurpijl naar de regenboog dus…

In de kringloopshop een beduimeld boek dat zich lui eensklaps in mijn handen vlijt en mij terugvoert naar een kindertijd, een boerderij, mijn broer in de zithoek. Wij lezen, jij bent het die ons stoer leidt, de schipper, leidsman met de grote broek die - het roer stevig in handen - ons kloek voorgaat, de weg wijst in al zijn goedheid. Van…

De herfst treedt weer toe in mijn belevingswereld ‘t vergankelijke seizoen van jouw trieste dood het doodspapier wordt weer opnieuw gelezen, en tranen wellen uit bron van innerlijke nood een doodsgedicht door jou geschreven over passie, sterven en dagelijks brood de laatste uren van jouw beklemmende leven onze gezamenlijke waarheid…

in jouw lieve gezicht glanst nog altijd liefde gelukkig zijn er foto’s ik laat ze glimlachen en waar je wegkijkt laat ik dromen zweven op de glijbaan ligt de gladde tijd een vaart te nemen versnellend, langs de korte dagen waar ze –pas nog- even stil bleef staan we moeten gaan… maar dralen, als de twijfel spreekt in jouw ogen breekt…

In verbijstering rukt een harde windstoot weg een beminde man…

Toen hij zijn laatste adem uitblies, slaakte hij een zucht van verlichting. (Kwam op het idee n.a.v. de 58-jarige verlamde Tony Nicklinson die geen euhanasie kreeg maar uiteindelijk op een natuurlijke wijze stierf.)…

rosa zo vroeg en wonderbaar ontloken en nu de avond daalt verwelkend voor mijn ogen Naar Alanus ab Insulis: Quae dum primo floret, defloratus flos effloret vespertino senio. http://bit.ly/Rtep6n…

De dood zat op de railing, daar stuurde ik hem af, ik had de dood niet gevraagd, of dat ie me al graag zag, de dood zat op de railing, een spoortje liet het na, een zuchtje een klein windje en ik, ik keek ernaar. De dood zat op de railing, op die van het balkon, maar omdat ik hem wegstuurde, wist ik dat ik meer kon, dan alleen…

Al, wat ik achterliet, het verstierf met eb en vloed, van de zee. Al, wat mocht bestaan van mij het verging, nadat ik op aarde mocht staan.…

Vader verzucht, in wolkendek gelegen, hoe zijn kinderen al jaren zijn huis niet konden vinden, terwijl hij vol van vluchtige irritatie een schouwspel van treurnis, met zijn zonen een-na-een op de voorste rij, gadeslaat. Nu is het te laat.…

er ligt een dood vogeltje bij de waterzuil ik denk dat het één van de merels is uit het nestje in de druif raar vergaan het skeletje zie je maar het kopje is nog vrijwel in takt er ligt een dood vogeltje bij de waterzuil morgen ga ik in de tuin werken…

alles laten wij achter het spreken, het luisteren, het lichaam ongenezen een vleugelslag, losgelaten in het zonlicht dubbel zo lief nu jij nog een keer langs onze wangen streelde zonder bezit * 'bidden is onderdak zoeken' vertelt een stem wij wonen voortaan in jouw schaterlach . voor C.…

mijn opa's heb ik nooit gekend en het doodsgezicht van mijn oma in de grauwe bedstee is nooit heengegaan wanneer lopen we langs het afscheid; de slaap die blijft als een roos op een steen gebeiteld het noodlot al in kinderhanden die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht dat in alle eenvoud een schaduw tekent de dood wordt een…