in het licht van porselein werden de kinderen mensen vrienden vervaagden tot verre schimmen haar hart was dun en zacht toen de dood haar ergens tussen de regels neerlegde…

De nacht heeft mij in het donker gedompeld, miljarden sterren omringen mij, ik voel me overrompeld, door één flonkerende ster voel ik me vrij. Ze spreekt me zachtjes toe, een bekende stem zo dichtbij en toch zo ver, ze toont mij de weg, maar ik weet niet hoe, iedere nacht speur ik de hemel af en zie ik mijn ster.…

Kus mijn tranen: Hoezeer heeft het leven mij geschonden, En toch bleef de mens in mij verbonden, Vooral met die, die ik zo lief had, Met wie ik bijna alles deelde wat ik bezat. In mijn jeugd droomde ik van grote daden, Nee, niet in weelde baden, Maar, die de wereld leefbaar wilden houden, Een samenleving waar we samen aan bouwden. Ik…

Als een bonte speeltuin geeft taal Gedachten en gevoelens vormen Soms kwiek soepel soms droog en taai Er gebeurt veel in los-vaste normen Verrukt door de lol van verwoorden Speels verbeelden van lol en pijn Creativiteit leidt naar helende oorden Talig scheppen balsemt ons zijn Rijmen en dichten doet gatten oplichten Laken wat fout gaat,…

verlaten zijn; klinkt luid komt in de loop van de dag aanwaaien slaat vanzelf om in de avond kwijnt stilletjes weg in de nacht omdat jij niet daar bent nimmer voelde lakens zo koud verloren lig ik in bed hoofdkussen het enige houvast om tranen in te bewaren in dromen zoek ik iets tastbaars, en vindt je in alles wat me beroert streling…

nu de nacht zich ontvouwt zal ik je ondergaan als een vlinder in zijn liefde liefde van een dromenvanger en de lange zoektocht naar nieuwe letters nu je mijn huid verlaat valt het witte doek sterft het applaus raak ik je zonder spiegels kwijt huidhunker een killer winter verlangt naar lente hoe vermijd ik deze meligheid ik wil…

dat wat rest, ligt in mij opgeslagen geborgen in mijn dunne handen verankerd in mijn hart bij vlagen vloeibaar maar steeds warm het zandkasteel, de parelmoeren schelpen het zachte van je wang zo ver als ik maar kijken kan, wil ik je volgen, tot ik enkel nog een stipje zie samen met het witte van de wolken verdwijn je aan de horizon jouw…

ik stuur jullie liefde voor de nacht ik stuur jullie liefde voor de morgen vol met warmte vol met kracht zodat jullie Carla’s afscheid kunnen verzorgen omringt met foto’s, lieve woorden, bloemen en veel meer zullen jullie haar groeten voor de allerlaatste keer…

Meer niet. Hij is overleden, bijna 83 met de nadruk op bijna had zoveel meer kunnen bereiken maar ontkende z’n ouders z’n broers, z’n zussen De advertentie in de krant was opvallend koud liefdeloos als de dood zelf een mededeling, eigenlijk meer wat namen, dat was…

de taal om met de ontslapene te praten bestaat uit zwijgen oog in oog niet spreken in stilheid alles ondergaan ik kan huilen zonder tranen jij kon ooit lachen mét maar ik voel mijn oude winterhart en in mijn borst is het koud bij het verre noorderlicht zullen eeuwen anders zijn dagen als vervreemde vrienden voor animus en gezelligheid…

de dood wist de geschiedenis van het leven uit je lege mooie ademloze gezicht opnieuw geboren in een ander leven dans je je danst langzaam weg…

koud als marmer de oneindigheid waarin ze zwerft zo tergend teer onaanraakbaar in de volkomen stilte van de dood uit de wolken raast de storm…

Vier orgels vertrekken tezamen Ze schrijden met slepende benen manmoedig maar moeizaam Ze hebben de hoeden van hoger gezag op Hun sleepbenen reiken naar achteren, langer en dunner Hun schouders zakken steeds schuiner naar voren Ze vallen, de hoge pijphoeden kruipen vooruit met armen zwaaiend en maaiend door slap wordend zand dat vermoddert…

planeten blijven blind, verkruimelen tot niets er is de vrees voor zwarte gaten nooit zie ik de achterkant van de maan nu dit huis te groot is voor zo weinig woorden onvermoede geesten de dagen verlammen de klok stilstaat, de scheurkalender onaangeroerd weet ik dat jij de sterren niet meer tellen zult omdat ook sterren sterven, omdat jij…

Uitgesteld rouwen Soms weken later, soms maanden, zelfs jaren Omdat het niet eerder kon Te onverwacht Of juist verwacht Te pijnlijk Geen ruimte voor de pijn En is die ruimte er dan wel, een tsunami aan verdriet waar alleen de donkerblauwe zee troost biedt…

Zijn laatste adem op de golven van een wind voorgoed in mijn hart.…

De dood zal helemaal helen gaan, hetgeen het leven breken moest. Zal helend terug gaan nemen, wat bij geboorte werd gegeven. Nieuw leven baart. Opnieuw. Ik zie het gezicht van moeder weer, toen zij haar lijden gaf aan hem, die haar lichaam liefde schonk. Vandaag voel ik de blijdschap weer, toen de dood haar tranen droogde. Het verdriet…

ben je daar daar waar de zon de zee kust in dat ene stukje waar ik net niet bij kan al reik ik nog zo met volzinnen in de naam van mis ik je iedere dag dichter…

Kijk hem grijnzen met z’n knuppel, minnende mensen die liefde geven, hij is de laatste druppel maar hij wacht nu nog even. Minnende mensen die liefde geven, hij zou zo toe kunnen slaan, maar hij wacht nu nog even, laat ze hun gang maar gaan. Hij zou zo toe kunnen slaan, iedereen lacht, zingt, speelt en vrijt, laat ze hun gang maar gaan…

met een niet eerder gehoorde hemelse stem dankbaar weet ik jij bent zeker bij Hem ik denk mij in eindelijk een Vader die je eeuwig niet in de steek laat een paradijselijk begin Hij die jou oprecht lief heeft nooit eerder werd jij zo bemind lief kind in mijn aardse gedachten hoor ik jou zingen en dansen…