Stilte opent zich zaad in de aarde ontkiemt boom reikt naar het licht Poëzie ontwaakt als een klein zaadje, in het stille moment dat ik stilval. Een tedere adem van de aarde streelt mijn huid, en iets ouds ontspruit, alsof mijn binnenwereld zich opent. In de stilte tussen gedachten vind ik wortels, die zich diep verankeren, nog niet zichtbaar…

Herfstlicht op de steen fluistert verloren namen bladeren vallen Geluiden van de wereld die ik diep voel, in het trillen van takken, in het zachte vallen van licht. Hun echo beweegt door mijn gedachten, en ik adem mee met wat fluistert. Stemmen van degenen die ik mis, zijn overal, in het ritselen van regen, in het tikken van vensterlicht…

Ik schrijf om te zijn niet om begrepen te zijn stilte in zinnen Poëzie begint niet bij woorden, maar bij dat vage moment waar iets in mij beweegt zonder dat ik het nog begrijp. Een gevoel dat zijn stem nog zoekt in een vorm en wacht tot ik stil genoeg ben om het te horen. Ik schrijf niet om uit te leggen wat ik bedoel, maar om te bewaren…

als dichter zwem ik door de wateren van Sarasvati haar stroom voert mij langs de droomdiepe poelen van kennis en de ellenlange slootjes van de kunst in zijtakjes van retorische rivieren vind ik muziek en plassen vol poëtische druppels waar de boeken spatten op de buien en stromen van kletterletters de aardse diploma’s zijn doorweekt en waardeloos…

onder de wolken zonder goden kruip je niet door de modder leer je lezen en schrijven met ‘t vuur in je schenen en schoppen onder je hol dat stinkende beetje tegenwind of zo‘n vleugje rinkelend geraas van ‘n nitwit of ‘n hekjesnerd als je niet binnen lijntjes opfleurt verandert daar niks nie’ aan alleen ’n dwaas (‘caseum…

Woorden dansen vrij stilte vult de lege ruimte daar groeit wat je zoekt Poëzie is adem van onbenoembare, een blik die zich verdiept in het ongrijpbare. Taal die niet naar definitie zoekt maar die zich vervlecht met tijd en het moment waar woorden zich pas echt laten zien als je stopt met zoeken. Ze groeit in de stilte tussen de zinnen,…

Leve Poëzie van regels naar vrije vorm een alternatief Hoe haar blauwe ogen schitteren met glans tegelijk hebben ze kracht en diepte om in iemands ogen durven te kijken Elkaar kussen tijdens ontmoetingen zowaar duiken naar het onbekende. Ze heeft lichtroze wangen zo puur als haar hart slaat en meer van het leven houdt dan ooit op hetzelfde…

Het mooiste komt nog! Dat zeg ik tegen mezelf Als ik door de donkere nacht ga Of als ik worstel met een zware last Het mooiste komt nog! Dat geloof ik met heel mijn hart Als ik zie hoe de zon opkomt Of als ik hoor hoe de vogels zingen Het mooiste komt nog! Dat hoop ik met heel mijn ziel Als ik droom van een betere wereld Of als ik verlang…

Ooit gaf men een hart aan iemand die het ver- koos om te bouwen, bestemd om ouder te worden met Een hart die zowel rust als ijzig uitstraalde maar ook verraste met verlangen; een breekbaar briljant om van te houden, niet eronder te lijden. Het is het hart van weleer die in regelmaat klopte maar ook wel eens was opgewonden geraakt van het leven…

Onder strookjes hemelsblauw en groen vroeg in de morgen strooi ik als een tuinvrouw zaadjes creativiteit en inspiratie op een stukje vruchtbaar papier, wanneer ik verse inkt aan een korreltje toevoeg, ontspruit er een of ander teken o zo klein en teer. Het begint vorm te krijgen, lijnen die niet meer lijken recht te lopen maar hebben een vreemde…

Zo helder en licht houd je de wacht over mij hoog boven hemel. Hoe jij als flitsend sieraad schittert in het oneindig uitgestrekte waar ik in de reflectie steeds rust kan terugvinden Een indrukwekkende en elegante verschijning van waar jouw silhouet als een lichtpunt dagen en nachten overstijgt, de wakende vlam brandt op het netvlies. Kijk…

Haar tere schoonheid voor elk geluk en plezier met je ogen dicht. Onder strookjes hemelsblauw en groen vroeg in de morgen strooi ik als een tuinvrouw zaadjes creativiteit en inspiratie op een stukje vruchtbaar papier, wanneer ik verse inkt aan een korreltje toevoeg, ontspruit er een of ander teken o zo klein en teer. Het begint vorm…

Zoals een ander in de lente dicht met bloemen in een vaas pluk jij letters over lente en zet boeketten in een vers zo schik jij onvergank’lijke pracht in klanken in telkens weer een verse vaas…

Ik vuur een wolk uit wijde kaken over vloeden van zonnedauw of sterrenglans die altoos zou gloeien in `t hart dat ik wil raken Zodat ik bekoorlijk blijf haken aan kant en keurig immer trouw ook recht door zee, ik hou van jou spuwde ik honderd, duizend draken En dat is prima, zijn mijn zaken als ik het daarbij laten kon lees: rekening mocht…

Wat zat gij daar te staren naar die blomme en die bie; waarvan, waarin, waaronder ik het nut niet hoore noch zie? Gij steekt er uwe neuze in en als het kon uw' tonge gij bent bijna gestoken maar dat laat gij onbezongen daarom, daaruit, daarover, met de helften van één hert, ik denk niet dat een bie u de weg tot menig blomme verspert…

Ik zal niet met de noorderzon verdwijnen Ik kom altijd als aan een elastiekje terug Eens zal ik als het zonnetje in huis verschijnen is het niet razendsnel, dan is het vliegensvlug Ik ga niet met man en muis ten onder Ik zal niet voor dag en dauw vergaan En dat had je zwart op wit kunnen weten Ik kom uit een spreekwoord vandaan Rozen verwelken…