Een hulp zoekende Nog net levende Lijkwitte hand steekt Uit de modderbrij omhoog, Reikt naar redding, Geen houvast, Geen, geen, Nergens, nergens, Met een koperen ploert Die genadeloos alle Vocht verdampt - Wat blijft is De bedding van Deze rivier, Die wordt gevoed Met het bloed Dat zinloos in een Mens vergoten is…

binnenkort vertraag ik de tijd en daal neer ver ten zuiden van hier, in afzondering, zogezeid daar spreekt men een andere taal en dirigeert de koebel nog met enige zwier het lied van verlichte stilte en donkere nacht alwaar ik opzoek ga naar mijn verhaal immers in de schreeuwende verlatenheid ontmoet de mens zichzelf ontdoet zich van gelatenheid…

grenzen liggen als kadavers in de leegte van zijn verwrongen denken als verdwenen boven een vruchteloze vlakte waar noch huis, noch haard een kans krijgt om te overleven alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk als vraag en antwoord tegelijk als een handtekening waarin -wij- in de ik-vorm geschreven wordt enkel een…

Wie mij kende heeft mij ongemerkt verlaten, Is opgelost in een dampende doolhof Van ongekend verlangen waar ik niet langer Toe behoren kan, Ik ben slechts nog in mijzelf gevangen - De woorden waarin ik haar naam nog noem Zijn in de wind vervlogen, naam van ooit, Naam van altijd, naam van een eeuwig bloeiende bloem.…

maar dan vraag ik het me af of ik dat ook zou kunnen gewoon mijn handen dragen vastgeklonken aan de voortgang van de tijd en zonder spijt heel zacht jouw rozen plukken zou het lukken als ik wacht de zwaarte van een groot verlies verschijnt in levenslijnen, onbesmukt en opgerukt uit oude beelden daar ben ik geweest nu wil ik het meest…

als mijn handen diep de grond in gaan, de stenen raken, die door jaren heen hun weg omlaag hebben gezocht het beeld verdringend dat jij daar verborgen onder aarde ligt maar vastgeklampt aan het gezicht dat uit jouw glazen beeld naar mij gericht- een glimlach geeft daar leeft jouw liefde in de grond mijn pijn het bloed dat uit mijn…

Ik ben mijn Naam vergeten, Weet niet meer Wie ik ben, Naamloos drijf ik In de mist van Het vergeten, Alleen wie ik Liefheb zal mijn Naam nog weten - En ook haar naam Is mij ontschoten En wie zij was Ben ik kwijt…

Het lichaam is wrakkig en eist zijn rust op maar het hart is onvervuld, nog even dwalen mijn ogen langs stoffige schabben, Kopland en port een genadige nachtwacht. Dan wordt het echt stil, in het trappenhuis mager beschenen door de sikkelmaan hoor ik het ruisende ademen van de huisgenoten, elkeen tuigt zijn dag af, dat weerbarstig vehikel.…

Als ze leest neem ik afstand en kijk ik door kieren van deuren naar haar neusvleugels en wimpers die zich nauwelijks verroeren het omslaan van de bladen, er is geen ritme we streven naar gave roerloosheid. Genoeg nu, het boek klapt dicht, zal de ziel ooit rusten denk ik wanneer ik teder haar schouders streel en me aan haar trage tranen…

Die avond ruim voor het schemeren toen de kalveren ons schuifelend naderden... Je gedachtenpauzes waren nooit veilig te lang, te grillig en aandoenlijk fragiel.. Te vroeg voor alcohol, dat kon zelfs dat hippe baardje niet loochenen Je relaas was schimmig en vertrouwd als de geur van jonge runderen. De maan, schuin boven het nagloeiende…

Halverwege het strand onder De wijde hemel blijft zij staan En peinst als uit marmer Gehouwen naar het water Alleen de maan zwemt nog In rollende golven: verstomd In haar vertrouwen wie zal om pijn In borst van een dichter rouwen Waar golft het graan en kraait de haan Kukelt een hemelse vonk in de harten Boven dat wat verlaagt opgejut…

Tussen mij en de mens staan kasten en boeken, geef mij... een leesbril en een ladder zodat ik nooit lang hoef te zoeken naar de zin die mogelijk verklaart waarom hij vaak met uitgestoken klauwen mij lijf noch leden spaart.. Nooit werd ik een rots of een gerieflijk eiland in de Pacific Paul Simon kan zingen wat hij wil poëzie mag…

Hij werd niet gezien, niemand had hem ooit opgemerkt - Soms twijfelde hij eraan of hij wel bestond, misschien was hij wel niemand, Bestond hij uit niet meer dan wat lucht. En ineens vandaag die brief die met de hand geschreven is, En toch duidelijk zijn naam vermeldt - Een brief met alleen maar positieve woorden. Hij twijfelt…

In grauw beslapen lakens lig ik mijmerend te wachten op de merel die z'n ochtendlied zal brengen, hoe lieflijk toch, dat haperen in hetzelfde refrein zo ken ik zijn routine, de klacht, de vrome pijn. Het ochtendzwerk breekt open nu de vroege bus zich suizend door de malse voorjaarsregen trekt. Een morsige man schurkt zich tegen me aan, hoe…

Er graasden zeven warm geklede schaapjes op de Peel een ruige herder hield hen met zijn stok in het gareel de schaapjes blaatten over sappig groen en witte wol van zeven schapen is dat al snel zeven zakken vol de harde herder knechtte gans de horde dag en nacht met opgeheven stok hield hij de dieren in zijn macht maar één opstandig…

Toen hij dan eindelijk kwam, september had de zomer net geblust, werd hij brutaal de aarde op gesmeten en was hij karig uitgerust men was zijn tweede huid vergeten. zo groeide hij op, de jakhalzen schuddend die zich klemden op lijf en leden met een ziel vol blauwe plekken vervolgde hij zijn schreden En later toen hij gin dronk, er speelde…

Wie ik was ben ik kwijt, het ik opgegaan in rook, Zelfs de naam die ik droeg vanaf 't begin is me ontschoten, Is ongemerkt vergleden in mistige vergetelheid. Alleen jou ken ik nog, jouw gezicht, jouw ogen, jouw naam zijn in mijn ziel gekrast - Kom naar me toe, kus me en vertel me de naam van dit mensenkind dat je ooit hebt liefgehad…

de lakens liggen losgewerkt zoals het zwijgen dat wakker wordt wanneer ik 's morgens in bed lig zou ik de gordijnen openschuiven om het gesprek te zien dat we nooit hadden je zien binnenkomen, de kleren op de stoel, weggegaan lach maar, want wat is groter dan de waarheid kleiner dan de hand die je tegen mijn wang hield het troebele…

gebroken beloften vallen dwarrelend naar omhoog dagen stapelen langzaam op gelijk een harmonica als ik uit het raam kijk val ik vanzelf naar binnen daar waar ik tot dusver niet thuis hoorde…

Dat ik u begeer, uw rode haren die voor een gerucht van jeugdigheid staan, uw schouders ongekend tenger die noden tot strelen. Dat ge me bekoort, waar onderkoeldheid heerst tiert de verscholen begeerte als zomerkoren, als kattenkruid. Laat me uw lippen beroeren zachtroze als de kleur van uw rusteloze ziel. Verstrengel uw lendenen…