De meisjes van Maria Hilfer vrezen de koude najaarsnacht. Doch nu nog zijn hun blikken wervend Augustus streelt hun dijen zacht. . Ook in het Prater is er handel discreet wordt koopwaar uitgestald. Een dwalende toerist op wandel door geilheid wordt zijn geest versmald In Wenen ziet men alles groot Van lusthof…

Jij denkt misschien dat ik sta te vissen, maar ik heb geen vislijn nodig om de waarheid boven water te krijgen. Vandaar dat ik mijn hengel uitsluitend gebruik om in het water te roeren, zodat de waarheid achter de dingen vanzelf naar boven drijft. Het zit namelijk zo, dat het wezen van de mens niet kan worden begrepen zonder kennis…

vogels vluchten uit de stilte van het huis zelfs verborgen zwervers sluiten 't gemijmer in de ramen en 't geschrijf naar hun geliefden die het verleden vulden toen de bomen nog rechtop hun handen op de horizon legden planten verdorren vanuit alle hoeken hun geroep wordt niet meer beantwoord en zelfs de buien worden naar een botte kist gedragen…

Als de stilte ogen heeft, Wie kent dan de kleur Van haar ogen? Wie kan mij vertellen Door welke beelden Zij zich laat vergezellen? Wie kan mij dat vertellen? Wie? Wie? Wie?…

'Of wij oud zullen worden'? vroeg je me in de zondagsstilte 'Of wij samen.....' ja, dat bedoel ik antwoordde ze.... 'de wegen van God'... citeerde ik omdat dat in me opkwam Ik tuurde naar buiten 't zwijgen op de lippen elk antwoord...schuldig.…

in de schittering van net dat ene plekje zon vouwt een knop zich uit de ontluiking is compleet als er een glimlach door ontstaat het gaat vanzelf, die knop een glimlach ook wanneer je de reflectie ziet van licht, van zachte kleuren en de hoop op je gezicht…

ik kijk door mijn raam dubbelglas in een vierhoek daarachter een kwart van steen en buren met een eigen boek de rest is grijs als de winter met kale takken als decor mijn blik is flinterdun vernauwd een vangnet waar ik me niet aan stoor met een haast afgebakend gevoel dat traagheid boekt en het heden vertrouwt…

Een dakloze ben ik In 't diepst van Mijn gedachten Ben niet Van hout of steen Maar van mezelf Vervreemd Muren van huid Staan overeind Maar dakloos blijf ik In 't diepst Van mijn gedachten Ben zonder huis, Ben zonder dak - Slechts in woorden Woon ik nog, Alleen de taal Verleent mij nog Onderdak…

Die mierse zondag nam ik, je trapte me onbesuisd en ongesuikerd m'n comfortzone uit, de trein naar het Poolse oerbos. Onderweg Dostojevski’s badnotities lezend, telde ik zielen en dorpsoudsten, dutte ik kadansgewijs in en droomde van wolven in Bialowieza. In Bielsk Podlaslki, mijn ziel leeglopend In een plasje bier op het stationsbuffet…

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier.... en toen…

zacht strijken vingers langs het ruwe hout dat oud nog mooier is, dan toen het leeft onder mijn schoen verbergt zich stof en grof verdeelt wat zand patronen, in mijn hand het geeft een aardig beeld van ooit waarin er werd geleefd en ik ook nooit iets vroeg maar alle kruizen droeg van wieg, tot aan vandaag de vraag is tot wanneer…

Verlangen heb ik Niet zo zeer gekend En ook niet Echt gevoeld - Wel de wens om Gelukkig te zijn In het moment…

Ik wandel door de bossen ruik de geur van vrijheid ik mis niets, ik ben gelukkig Ik loop langs een tuin zo mooi als een paradijs ik mis iets…dit paradijs Ik zie mensen naar me kijken lach hen vriendelijk toe tranen stromen over hun gezicht Ik blijf staan voor het hek de barrière tussen hen en mij ik wil bij hen horen Ik voel een…

Twee hondjes, altijd samen aan het spelen Twee teefjes, heel gelukkig met elkaar Maar buurmans reu die op de jongste viel en haar bezoedelde in ’t openbaar die wilden ze met alle liefde kelen En daarom sloten zij een tevendeal om met z’n tweeën hem te vierendelen.…

ik heb de kopjes op het aanrecht gezet twee kopjes, ééntje zwart en ééntje wit, waar nog een lepeltje in zit met koffieschuim van coffeepads ik zwets ervan ik heb de broodzak weggeruimd kruimels opgevangen, in mijn hand toen weer geleegd en schoongeveegd benedenwinds op meters grind gelijk van tint ik heb de vogels snel zien komen bruine…

Stel je eens voor, dat de mensen ontdekken, wie we werkelijk zijn. Onzekerheid. Stel je eens voor, dat de mensen doorkrijgen, dat we twijfelaars zijn. Winnaars die verliezen. Stel je eens voor wat er gebeurt, wanneer we niet voldoen, aan hun verwachtingen. Wat een opluchting! Niets! Stel je eens voor, wat er met ons gebeurt, wanneer…

toch ben ik stil het “ondanks alles” hamert door mijn hoofd terwijl het - toch wel - duidelijk was dat het zou gebeuren geloofde ik het niet nu moet ik wel en prijs de keuze dat het beter is, nu klein nog geen grote gevoelens heeft is dat zo? vraag ik mij af en knuffel klein in grote liefde…

zoals de meeuw zweeft op heuvels van thermiek, hoog-laag een vleugeldans, abseilen naar beneden waar een zee vol zilte dromen wenkt gestage golven weemoed brengt al naar gelang het tij een zilveren vis juicht in zijn sprong boven het water waar hij vonken schiet en later terug in zee neemt hij de meeuw, de heuvels en de dromen met…

Grommend geeft hij Commando's Binnensmonds klinken Klanken koeterwaals Uit de verweerde keel Uit de verweerde mond Hij raaskalt maar door Niemand die het verstaat En in al dat geraas Was er geen hond Die het verstond…

hij voelt dat ergens in of om hem heen een nieuw gedicht zich wil manifesteren het zoekt een mens met geest met hart en ziel die klaarzit om 't in taal te condenseren maar daarin schuilt ook de achilleshiel gaat de essentie daarbij niet verloren voldoet de brave dichter aan 't profiel laat hij zich lokken uit z'n hersentoren uit zijn gevangenis…