jij hebt me achter de rug stevig zit ik op het zadel uit het zwart komen olievlekken op ons af olievlekken met ogen we rijden langs Andijk, Opperdoes aardappelplaatsen langzaam vat de kou me bij de benen…

Victor Hugo heeft er een tijd vertoefd Zeker als ik genoten van de tinten De Sure en de Ourthe ; zilveren linten Oktober heeft daarover flink gesnoefd Is prat gegaan op Goedlands grote bossen Haar heldere sterrenhemels, voortbestaan Van voren in de akkers, eigen graan Notenlikeur, inheemse druiventrossen Het Letzenburg waarvoor zovelen…

Toen z’uit Shang Hai per boot eertijds vertrokken naar Europa’s lage landen aan de Noordzee waren we slechts bekend met Chinese thee al waarden ook daar spaanse griep en waterpokken Nu bij herfst ziet men hen echter steevast verkassen gaan geil op trek voor paai zeg bijtjes bloemen om later op hun hom en kuit te kunnen roemen gaan voor zout…

De grafheuvel groeit tot piramide omrand met bomen van steen waarin ze tekens kerven Klank, beeld en zin verenigd in één oude stem die onvertaald bleef De barbaar werpt boeken in vuur Er bleven er drie gespaard van de tand het vocht dat geduldig doormaalt Drie hele en een handvol snippers en scherven van een urn bleven heel genoeg…

België is een abdijenland echt Bourgondisch, woorden als allee bier is eenzaam heilig en plezant de bewoners winnen het dictee Nederlandse orde spreekt tevree eigen woorden helpen uit de brand zeiken doen ze zelden op de plee Lage landen, anders maar verwant Schaarse zonnestralen uit de krant worden breed ontvangen op het strand heel veel…

er draait een draad om haar heen van goud en licht alsof de spin weet heeft van haar daden, voordat de koude in haar hart winter begint zij schommelt onder de iep op en neer haar zorgen weg in dromen en lang vergane daden, stof dat poriën vult terwijl doden rond de boom marcheren de weg naar huis is niet meer lang…

langs meren en door wouden gaan dan begrijp je hoe oneindig dit landschap moet zijn wind streelt teder de toppen van de bomen een stroompje valeriaant me rustig en terwijl het maar niet donker wordt benadrukt de koekoek achter mijn rug dat de zon niet zal ondergaan…

werk in uitvoering had de eerste indruk kunnen zijn ware het niet dat de bever zich heeft laten inspireren door een zekere Nefertete dit te mogen aanschouwen langs de oevers van de Glomma is niet een ieder gegeven vandaar dit bewijs in full-colour een kunststukje dat helaas alweer bijna verloren moet zijn gegaan…

Met grenzeloze euro's fiets ik naar m'n hartsvriendin. Ze is een Europese. Ik heb een dure fiets en kan dus racen, al valt het trappen heuvelopwaarts zwaar. Ik moet een flink stuk lopen zelfs, 't is balen, maar bij de top ben ik weer uit de brand, alwaar ik uitrust in een restaurant. Wat fijn, dat ik met euro's kan betalen. Tenslotte…

supplique pour être enterré à la plage de Sète (G.Brassens 1921-1981) tussen kruizen en tomben op voorheen cimetière de pauvre het graf van Georges Brassens met uitzicht op het Bassin de Thau aan zijn smeekbede om begraven te worden op het strand van Sète is helaas geen gehoor gegeven zijn laatste rustplaats onder een…

de nieuwe morgen baant zich een weg door de mist langs gouden sporen…

ik zag de velden voorbij het watervlak wat grijs de lucht soms blauwer wit en dichterbij vervagen de windmolens draaiden het hoofd naar het westen ze wentelden met wieken zo energiek zo zelfgenoegzaam de waterlopen dreven er boven het vlakke land de aarden dijken kropen er naar de oeverkant ik werd ééntonig en mijn stem wat vager…

de reis het einde waar naartoe het stof de mensen massa moe wanneer ik vreemd beneden sta en dan omhoog mijn oog opsla hervindt mijn voet haar vleugelkracht: ik zie dat iemand op mij wacht…

(een stukje Noorwegen) noem het de hang naar ginds een vleugje folklore of onbestemd verlangen kortom een blik op 't kompas wijst ons de weg naar het hoge noorden waar mensen wonen die dromen van het zuiden…

Toscane als een groet aan de platanen teruggesnoeid tot op het hout de dikste uitwas willig reikend naar het verre nergens Toscane kan er mij in eeuwen wanen in het spel van leven en de tijd soms triest dan weer verblijd gericht op God en eeuwigheid Toscane met zijn files op de autobanen tussen droom en zakelijkheid als ruwe steen achter…

Oh, de wind en het stille, het wijde En mijn vissenstaart die weer beweegt Nu het zand van mijn huid is geveegd En mijn haren weer glanzen als zijde Oh, de golven, de meeuwen, de kliffen En het schuimende, speelse gespat Dat ik door alle pekel vergat Maar zich toch in mijn ziel wist te griffen Op het eiland van Groene Smaragd Waar de wegen…

Rond het tot romp bedachte railnet van Stadsland zullen zeeën van tijd steeds vaker worden gespild waar geen reiziger/klant dat ooit had gewild lopen overstap en verveling synoniem uit de hand men zet de schaar in doorgaande lijnen vanwege de tijd waarin comfort niet meer telt terwijl de balans meer en meer overhelt naar het moment dat de klant…

De golven aan de kade van Lahinch De Keltic Music Shop en tweed en woollen ’s Nachts onder roze rozen wacht het woelen: Post Office, supermarket, sheep- en minch De smalle wegen worden niet verlicht Waar Bed and Breakfastvilla’s kleurig wenken The Burren doen je aan het leven denken Ook kaal, rotsachtig, schots en scheef ontwricht Hoewel…

In jou, mijn Rome, oude geuren stijgen op onder mijn voeten tot verlangende tijden. Je kleuren gebonden tegen de horizon omdat nu niet wil doordringen in je rustig ademen. Huizen van warmte gesierd door zon en bomen zoals ik Augustus zie wonen kijkend over de Tiber. In jou, mijn Rome, met je groots geheugen in alle tijd, verleidelijk…

verdwaald in de sneeuw staat een boom onder een nevel van twijgen onbereikbaar in een dictaat van de tijd want per trein stuif ik langs koel bevraagd naar mijn plaatsbewijs…